Roger Casier

Het is echt gebeurd . De Kerstnacht in 1914 aan het front .
Een soldaat neemt zijn klaroen en speelt " STILLE NACHT "  .
Het schieten verstomd ...
Soldaten beginnen mee te zingen . Duitsers en Engelsen kruipen uit de loopgraven en verbroederen .
Sommige bronnen vermelden zelfs dat ze een voetbalwedstrijd gespeeld hebben .
Engeland tegen Duitsland . De Duitsers hebben dat gewonnen met 3-2 .
Een paar dagen later neemt diezelfde soldaat dezelfde klaroen en blaast de aanval !
Merry Christmas ...Ik maak je kapot ...smerige Duits , Engels crapuul ....
De mensheid heeft niets geleerd . 
Door de geschiedenis raast een trein besmeurd met bloed . De trein van het geweld ....
Ik was nachtwaker in een vakantiecentrum met hotel en feestzaal .
Na het kerstfeest  ( " reveillon " zeggen ze in de Walen )   deed ik mijn ronde door de gangen en door  een half open kamerdeur zag ik een klant zijn vrouw in elkaar timmeren !!
Ik kwam tussen beide !
Het waren mijn zaken niet zei de smeerlap !
Ik heb de politie moeten inschakelen om de vrouw te ontzetten .
Vrolijk Kerstfeest !! 
Ik heb er ooit in geloofd maar nu niet meer . Ik haat trouwens december . Het enige lichtpunt in die donkere tijd is kleine duivenjongskens  in de nesten .
Verder valt er , echt waar , niets te vieren .
Maar goed ...voor wie in de sfeer wil komen ...lees dan nu mijn kerstverhaal ..... 

Op het moment dat ik dit artikel schrijf begint dus ongeveer officieel de winter . En dat is ook goed voelbaar want het is bitter koud en ook nat . 

Ongezonder kan niet .

 In mijn jeugd waren er een hele reeks strenge winters op rij .

 Zo ergens rond de jaarwisseling  konden we steevast op het ijs en de pret kon niet op !

 En ver hoefden we het niet te zoeken , want een mooie brede gracht lag ,  bij wijze van spreken , tegen ons achterdeur....

Soms is er niet veel nodig om bepaalde herinneringen terug tot leven te brengen .

 Ik heb me nooit verdiept in dat mechanisme , maar feit is , dat zonder aanwijsbare reden een gebeurtenis van jaren geleden plots opnieuw haarscherp op je netvlies gebrand wordt .

Ik zit in mijn veranda , kijkend naar het winterlandschap en het kantwerk van de  wit-berijmde bomen , zonder het eigenlijk echt te zien , want ik zie mijn vader opeens weer levendig voor ogen…… 

 Druk bezig . Knutselend aan een ijsslee of beter gezegd ijsstoel. Vervaardigd van oude planken  en dito nagels want het kon en mocht niets kosten ( of wat dacht je ? ).

 Het was een heel moeizaam proces om iets te fabriceren dat min of meer zwierig over het ijs vloog . Eerst werd er van die ouderwetse dikke wasdraad onder genageld om het glijden te bevorderen , maar dat was het  ideaal niet en op zoek naar iets beters werd tussen de oude rommel een paar oude koperen buizen gevonden en dat marcheerde beter.

De kinderen van de " docteur " hadden een prachtige luxueuze bobslee en wij keken er naar met ogen als theeschoteltjes . 

Soms mochten wij het ding voor een paar minuten lenen wat het verlangen  er naar  nog deed toenemen . 

Maar vader roeide met de riemen die hij had . Hij deed zijn best , en ik zie hem nog staan met het afgewerkte ding in zijn armen .

Fier als een gieter ! Hij zou ons demonstreren hoe het moest , want hij had ook nog van twee einden bezemsteel iets gemaakt waarmee je je kon afduwen en voortbewegen .

 Dat was nogal slim  gevonden ...... met een beitel werd de kop van een " gezonde " nagel afgekapt en dan  in de bezemsteel gedreven .

 Zo kon je je zittend op die ijsstoel afduwen en voortbewegen . Eenmaal op snelheid ging dat min of meer redelijk goed ......

En vader installeerde zich op zijn werkstuk , met de blik op oneindig en …..O RAMP ! 

Want bijna onmiddellijk daarop plooide het ding dubbel en vader zat daar , eerst beteuterd , met  zijn gat op het ijs , en vervolgens , toen hij zich zijn afgang realiseerde , vloekend als een ketter .

 Voorwaar , een weinig stichtend schouwspel .... Al zijn werk en inspanningen naar de kl.....

Maar goed , omdat hij tijd zat had , wegens  werkzaam in de bouw en “ uitgevroren “ zou hij de klus overdoen .

Met de overblijfselen van het prototype en wat extra planken , steuntjes en nagels , nog meer nagels !! , was  de slee stevig genoeg om er je hele hebben en houden op te laden…..

Het nadeel was wel dat er meer dan één mankracht nodig was om het vehikel naar zijn plaats van bestemming te dragen .

 Dat was echter  een te verwaarlozen gebrek en het kon de pret niet bederven , want eenmaal op het ijs , en  eens op gang , deed het ding zijn best .
Een beetje zoals een regering die na lang onderhandelen tot stand komt en met de wind in de zeilen volle kracht vooruit vaart ....( hm )

Na de winter belandde het kunstwerk   dan meestal bij het brandhout en enkele maanden later werd er opnieuw getimmerd . 

Ik moet wel bekennen dat in de loop der jaren de  slee ’s die vader vervaardigde aan , én elegantie , én stevigheid wonnen .

Mede door de inbreng van de ervaringsdeskundigen die wij toch waren …

Ach Vadertje , hij moet hartzeer gehad hebben omdat hij zijn kinderen niet alles kon geven…..

Ach die herinneringen…. Kerstmis bij ons moeder thuis……Ik had het knutselen van niet ver en ik had een zwak voor kerststallen . 

Ik heb er van kleins af gemaakt , in alle soorten materialen en formaten .

Dan werd het ding gekeurd door de gezinsleden en voortgaand op die commentaren zou ik mijn werkstukken in de loop der jaren aanpassen en verbeteren net zoals de slee’s van vader .

Zoiets noemt men nu “ democratie “ maar geen mens die nog weet wat dat eigenlijk betekent….

Mijn kerststallen ... Ze kosten niets en ze waren prachtig . Ik heb er ooit een gemaakt van gesplit brandhout . 

Oude stukjes van houten balkjes werden met de bijl in smalle , rustiek uitziende stukken gekapt en aaneen genageld , 

er rekening mee houdend dat er , net zoals het  “ in ‘t echt “ geweest was , wat kieren en gaten moesten in te zien zijn…

Het dak was ook heel natuurlijk van uitzicht met wat in busselkes  gebonden stro of riet er op bevestigd .

En de stal werd bevolkt met beeldjes die moeder als relikwieën koesterde want ze kwamen nog van haar moeder…..

Naarmate driekoningen naderde werd de kerststal druk  bevolkt want de indrukwekkend uitziende koningen , gehuld in dure mantels , 

werden pas op 6 januari ten tonele gevoerd , maar eerst werd in de kerstnacht om klokslag 12 uur het kindje Jezus omzichtig in de kribbe gelegd…..
Dat deed ons moeder ...ingetogen en plechtig .
Zij was fan van t Kindje Jezus en van Achiel Van Acker want Achiel was voor de werkmens ...
En eigenlijk was Jezus dat ook ! 
Want hij zei : " Wat je aan de minste van de mijnen hebt gedaan heb je aan mezelf gedaan ...." 

De mooiste stal die ik ooit gemaakt heb was er ene van boomschors . De beste schors was die van een uitgeleefde knotwilg . 

Mooi dik en ruw en groen bemost langs de regenkant . Prachtig en decoratief.

En ik was 14 en ik begon de dingen groter te zien en het pronkstuk was bijna te  groot om boven op de TV  geplaatst te kunnen worden . 

Destijds kon je op het kijkkastje met gemak een spelletje kaarten maar ondertussen is dat ook al veel veranderd want als ze die dingen nog smaller  gaan maken , 

zullen we ramen en deuren goed dicht moeten houden want , door  de tocht , zouden ze wel eens omver kunnen waaien….

En voor het eerst had ik ook verlichting voorzien in de stal met een heuse lantaarn .

In elkaar geknutseld met het dekseltje van een snuifdoos , een afgedankt achterlicht van een fiets , en zo'n grote platte batterij uit een zaklantaarn .

 Na wat gepruts met draadjes kon ik contact maken en scheen er een zachte rode gloed in de stal .

En het gezin keek ademloos naar het resultaat van de inspanningen van de oudste telg .

Alleen vader had ongepaste commentaar want hij zei : “ ’t is precies een kabberdoesje  met dat rood licht ” 

Moeder keek onthutst en reageerde kordaat met : “ Foei ! Jerome , FOEI “  

Toen begreep ik nog de betekenis van dat woord niet , maar nu , jaren later , heb ik nog steeds de neiging om in mijn binnenste te zeggen “ Foei, papa … “
Enfin , ik was toch content . En als het begon te deemsteren vroeg ik om wat te wachten met licht maken en in de schemering kwam , onder de rode gloed van de fietslamp , de kerststal tot leven . 

Dat werd ook nog eens in de hand gewerkt door de schaduwen van de vlammentongen  , afkomstig van het half geopende deksel van de Leuvense stoof .

Er was daar een herder bij die eigenlijk niet paste  in het plaatje van sneeuw en kou . 

Zijn broek was opgerold tot boven zijn knieën en ook zijn felle gespierde  armen waren ontbloot en op zijn schouder droeg hij een bussel hout .

 Ik keek met ontzag op naar die stoere bink die eigenlijk niet thuis hoorde op die watten ondergrond . 

Ja , soms verbeeldde ik mij dat hij bewoog en dat hij de zware last van zijn schouder wilde gooien .

Mooi was dat ! En je kunt het alleen beleven als je kind bent en veel fantasie hebt ……

Spijtig dat de volwassen wereld daar korte metten mee maakt en daarom ben ik zo blij dat ik in de gelegenheid ben om eens terug te gaan in de tijd en er over te schrijven

Er is soms niet veel nodig……. Ik hoor de Zangeres Zonder Naam zingen en dat alleen al is pure nostalgie .

Levensliedjes….en zij zingt bovendien dan nog : “ Onder de rode lantaarn van de haven…. “ en ik denk terug aan dat kabberdoesje van boomschors in die koude kerstnacht van 1959 .

De koude ben ik vergeten , maar de warmte van de  liefdevolle glimlach van moeder Maria onder het rode schijnsel van de lantaarn is mij bijgebleven .

 En ik denk nog maar eens : “ Foei papa …. Wat zag ik je graag  ! “ 

Op het moment , waarde lezer , dat je dit verhaal leest is de wereld er niet beter op geworden .

De zorgeloosheid , het onbekommerd genieten uit mijn kindertijd  is weg en heeft plaats gemaakt voor verbijstering om wat mensen elkaar aandoen .

Je kan zelfs niet meer veilig rondlopen op een kerstmarkt .

Verbijstering omdat er elk jaar anderhalf miljoen kinderen sterven aan diarree wegens erbarmelijke levensomstandigheden .

Verbijstering omdat verworven rechten , zoals werkloosheidsvergoeding , brugpensioen enz. waarvoor ik 40 jaar geleden op de barricaden stond , nu met de voeten getreden worden  wegens een crisis die wij niet veroorzaakt hebben maar wel " ZIJ " die nu besparingen prediken nadat ze de banken leeg gehaald hebben van binnen uit ….

Kerstmis anno 2021  . In een dolgedraaide wereld . Een wereld van elk voor zich !

Vrede op aarde . Het zijn holle woorden omdat mensen van goede wil verdrinken in de poel van hebzucht en eigenbelang .

En toch beste vrienden duivenliefhebbers moeten wij verder .

Straks kleine jongskens in de nesten …nieuw leven ! Nieuwe hoop !

Dus traditioneel heb ik wat wensen voor jullie van vrede en gezondheid ! 

Veel durf ik jullie niet wensen in deze corona-tijden .
De driekoningen liggen ergens " tegen dek "  geveld door  de omicron-variant .
Ik hoop maar dat ze tijdig op de been zijn tegen 6 januari !  Voor de rest ....
De prijzen swingen de pan uit en het beloofde 1500-pensioen is nog niet voor subiet !
Achiel draait zich wellicht om in zijn graf ...

Achiel ....de morgen dat hij stierf ( 10 juli 1975 ) heb ik een maat verloren . Een Brugse moat !
Achiel ....die alleen maar wilde leven in de staat dat hij was groot gebracht .
EENVOUDIG ....EERLIJK !!
Zoals de mensen ,  gelijk ik en nog anderen , die zeggen wat ze te zeggen hebben .
Bruut en niet gekuist , met hier en daar een nijdige " VERDOMME ! "
en met een herte waar nooit geen valsheid in kan komen .
( Dat laatste is niet helemaal van mij maar ik sta er wel helemaal achter ! 
efkes geleend van wijlen een andere Brugse moat ...DE WILLY....)  
  Beste wensen voor de mensen .... 

Dat je uw duiveneten kunt blijven betalen en uw dierenarts , en dat er nog wat overblijft om een pint te gaan  drinken met uw maten .

Ik hoop van harte dat we er met zijn allen nog wat plezier aan zullen beleven maar t zal niet simpel zijn !
HOOP DOET LEVEN !

 Met vriendelijke groeten

ROGER CASIER 
Ik draag dit artikel op aan mijn ouders . Liefde overwint alles .