Roger Casier
- woensdag 18 december 2019
ARTIKEL NR 46
vrijdag 26 september 2008
Ik heb dit al lang willen doen. Mijn oude verhalen van onder het stof halen . Er zijn veel nieuwe lezers die dit nog nooit gezien hebben en het is misschien wel goed om eens de sfeer van toen nog eens op te roepen . Ik herinner mij vooral de gemoedelijkheid uit die tijd en de hulp die geboden werd als je in de miserie zat .
De mentaliteit is grondig veranderd .
Ook de stijl in de omgang met de medemens is niet meer wat het geweest is .
Ik herinner mij bijvoorbeeld dat scheve schaatsrijders openbaar in het duivenlokaal ter verantwoording werden geroepen . Er vielen soms harde woorden maar uiteindelijk viel alles weer in de plooi . Tegenwoordig wordt dat niet meer opgelost op ouderwetse wijze maar uitgevochten via sociale media . Men zegt mij dat het digitaal verkeer in 2030 dertig procent van het elektriciteitsaanbod zal uit maken .
Dus moeten we in versneld tempo windmolenparken bouwen en zonnepanelen installeren die ons moeten toelaten om onze frustratie ’s te kunnen spuien op internet .
Enfin. Nu het seizoen voorbij is en de dagen open en toe gaan is er opnieuw ruimte voor vertellingen rond de haard . Want mijn verhaal is niet af. Bijlange niet !!
Het gaat u niet verwonderen dat mijn vader Jerome hierin een hoofdrol speelt .
Hij was een werkmens met 6 kinderen aan tafel . 6 mondjes die gevuld moesten worden . Hard labeur !!!
De duiven waren zijn ontspanning . Een karige bedoening op een gammele duivenzolder .
Om dure duiven bij te halen was er geen geld maar hij was vindingrijk .
En hij was sterk en vooral ook lenig . Hoogtevrees kende hij niet en hij kroop als een kat de daken op om herstellingen uit te voeren aan schoorstenen en goten ...
Hij riskeerde zijn leven voor een koppel eitjes of een jong van een duif uit ons dorp waar hij slaag van kreeg .
Men riskeerde het niet om hem bij het veertiende te zetten want dan was het dorp te klein .
( Van wie denkt u dat ik dat heb ? DNA......)
Maar goed ....hier volgt het verhaal dat ik schreef in 2008 .
Na ons schitterend duivenseizoen van 1970 waren de verwachtingen hoog gespannen en 1971 moest nog beter worden.
Ons kweekhok was versterkt met een paar aanwinsten , waaronder de
“ Angoulème “ van Cyriel De Coster. Een stevige prachtige blauwe witpen met een schoon palmares .
Ereprijswinnaar uit Angolème waar hij zijn naam aan dankte .
Cyriel was een middenstander . Bakker en kruidenier . Met een winkel op het dorpsplein .
Die “ Angoulème “ was eigenlijk op een twijfelachtige manier in ons bezit gekomen .
Cyriel en mijn vader waren allebei nogal kort van stof , behalve als ze “ iets “ binnen hadden !
Maar goed , die bewuste dag , kwam Cyriel , ons al druipneuzend opzoeken en dat was niet zijn gewoonte.
En ik was nog maar eens getuige van hun ongewone manier van converseren.
Ze stonden met de handen op de rug , tegen de achtergevel van ons schamel huisje geleund .
Ze keken elkaar niet aan . Stonden over de weilanden te turen , in de verte , en Cyriel verbrak , met zijn schorre stem , als eerste de pijnlijke stilte :
“ Ik moet naar het hospitaal … t ziet er nie goed uit … “
Vader : “ Moa vint toch !! “
C :“ En ‘k en niemand voa myn duuven te doen ….”
V :“ Allez jong !! ? “
C :“ ‘K en ip joen gepeisd !! “
V :“ ’t is goed , jong .”
Einde dialoog .
Cyriel ging zijn moeizame gang terug en vader verzorgde zijn duiven tijdens zijn afwezigheid .
En telkens als hij van die job terug kwam had hij de mond vol over die fameuze blauwe witpen .
Den Angoulème ...
“ Miljaarde “ grolde hij “ dat is nog eens een duif !! “
en toen Cyriel terug“ te pote “ was vroeg hij zijn “ schuld “ aan vader .
“ Als ik den Angoulème eens mag lenen om uit te kweken is het in orde . ” was het antwoord .
Dat bleek geen probleem te zijn en de duiver kreeg dus tijdelijk onderdak bij ons .
Maar vader zou vader niet zijn om toch maar iets te proberen .
En op het Boomse pannendak van de duivenzolder werd in 7 haasten een “ muit “
getimmerd ( muit = kleine ren ) want de nieuwe aanwinst moest toch eens buiten kunnen ! Toch ?
En de felle duiver kweekte goed . Twee schone jongen om te beginnen , en de volgende ronde eieren werd verlegd onder voedsters .
“ En die heb ik al zeker !! “ zei vader .
En ik begreep dat niet !!
Maar mijn frank zou rap vallen want toen de Angoulème voor de derde maal op “ stekken “ zat ( nestjagen ) werden opnieuw levensgevaarlijke apetoeren uit gehaald om die “ muit “ terug van het dak te halen .
En de Angoulème mocht uitvliegen samen met zijn duivin . En het moet zijn dat hij haar heel graag zag want hij keek niet meer om naar zijn vroegere woonst op het dorpsplein en hij begon bij ons , aan de Truwelstraat nr 3 , vrolijk aan zijn derde nest .
Een en ander gebeurde op de valreep vlak voor onze verhuis naar de Kerkstraat .
Ik schrijf 1966 ... heel week zijnde van weemoed ....
En in het duivenlokaal bij “ Marcella “ ( die nonkel moest zeggen tegen vader )
werd samen met Cyriel een stevige pint gedronken op de succesvolle kweek van den “ Angoulème “ .
Ondertussen wilde die zijn duif wel stilletjes aan terug en hij zei tegen mijn Oude Belg : “ Ge moet hem maar eens los laten , hij komt wel terug…. “
Zo gezegd , zo gedaan . Maar hij kwam niet terug !! Dedju , grolde Cyriel .
“ Dedju , Cyriel ! ” grolde vader tegen zijn boezemvriend “ Hij wil niet meer weg !! “
En ik moest hem gaan terug dragen om bij zijn oude duivin te steken . Tevergeefs !! Want toen ik op de koer stond te kijken , samen met Cyriel , hoe ze samen buiten kwamen , zag ik hem na het nemen van een halve draai , als een schicht naar ons werkmanshuisje , richting “ Dullen Hoek “, onder den oude toren , duikelen .
Ik stond er ietwat bedrukt bij want ik moest zwijgen van vader . ...
En Cyriel die geen tijd , geen goesting en geen plaats had om de Angoulème op te sluiten zei tegen vader : “ Ge moogt hem hebben en ge moet maar eens een jong terug geven hé “
En vader was in zijn nopjes . FOEI !! FOEI !!
Een unieke foto . Cyriel Decoster in t midden geflankeerd door links , mijn peter Firmin Casier , vaders oudste broer , en rechts de facteur die iedereen aan sprak met zijn achternaam : " SCHOTTE " ( Zijn voornaam ben ik vergeten ) Plaats : Duivenlokaal " café Sportwereld " omstreeks 1958 !
En later, veel later, begreep ik het wel , want vader had niet de middelen om klasseduiven te kopen en Cyriel wel en toch blijf ik het een deugnietenstreek vinden !
Op het randje ! En toen al maakte ik bedenkingen maar die werden weg gewuifd .
Ik was 19....
Zo ging dat in die tijd en ik denk dat Cyriel wel een vermoeden had van de praktijken van vader en in zijn eigen zal hij wel gezegd hebben dat zijne toer ook nog wel zou komen . Nu zou daar gegarandeerd een proces van komen , maar toen werd alleen wat over en weer gegrold , aan een wankele cafétafel , vol schuimende pinten .
Het gebeurt wel meer dat mensen met slechte jeugdervaringen zeggen van : “ Met mijn kinderen zal ik zo niet handelen .
Mijn kinderen zullen alles krijgen… enzovoort “
En soms overdrijven die dan weer aan de andere kant ….
Het is niet zo dat ik aan bovenstaand , weinig stichtend , verhaal trauma’s heb over gehouden , maar toch heb ik toen in mijn eigen gezegd van nooit zo te handelen en mijn principe van nooit 2 keer iets te vragen vind ook daar zijn oorsprong .
Als men het mij niet , met plezier , iets wil geven dan ga ik er desnoods voor sparen of andere (eerlijke ) mogelijkheden bedenken.
Alles wat ik heb , en het is niet eens zoveel ,
( een eigen huis, een plek onder de zon ….. ) hebben wij keihard voor gewerkt en het kan mij geweldig storen als mensen blijk geven van jaloezie .
Zo stoort het mij ook enorm dat er boven onze hoofden met miljarden gegoocheld wordt om beurzen en banken overeind te houden en dat topmanagers en politiekers
die de boel verkloot hebben een afscheidspremie van vele miljoenen meekrijgen ,
betaald met ons belastinggeld !
In de herfst van mijn leven heb ik het geluk gehad van nieuwe vrienden te leren kennen . Vrienden zoals ik er nog nooit heb gehad . En ze komen met duiven aandraven , waarvan ik vroeger alleen maar kon dromen . Subliem kweekmateriaal !
Eitjes en jongskens , uit de beste koppels , die ik ’s nachts rond 2 uur, in het donker, met enkele duvels op , op gevaar van armen en benen te breken , onder voedstersouders heb geschoven .
En dan gelukzalig in slaap vallen dromend van grote overwinningen .
En soms vraag ik me af waaraan ik dat heb verdiend want ik kan weinig terugdoen of het zou moeten zijn dat uit die cadeautjes een fenomenaal kweekkoppel ontstaat en dan ….
Voorlopig kan ik ook dit artikel aan hen opdragen . Ze worden niet graag met naam vernoemd en ik zal dat dus ook niet doen .
En er zit ook nog een zedenles in mijn verhaal . Als je zo’n vriend(en) hebt hou hem/ze dan in ere !!
Want dat , hé mensen , is in deze tijd van kommer en kwel , van levensbelang !
Zo lang er mensen bestaan zoals zij is er nog hoop .
MERCI ZULLE !!
ROGER CASIER
PS Dit artikel moet mijn kerstverhaal vervangen . Ik heb dit jaar nog minder goesting dan anders in die opgeklopte sfeer van “ vreten op aarde “ terwijl mensen creperen van honger en elkaar uitmoorden .
Als ik al die verhalen die ik de laatste tijd gehoord heb naast elkaar leg heb ik de neiging om te schrijven ... : WIJ “ De mensheid ...“ We moeten beschaamd zijn !!
Echt waar !!
