Het is nu nog voor 7 uur op deze prachtige Pinksterzondagmorgen als ik deze woorden aan “het papier” toevertrouw. Ik heb net de eerste mooie uitslagen van gisteren op facebook voorbij zien komen en het geweldige vluchtverloop hier en daar.Hier in Krimpen a/d Lek en met mij bijna alle programma spelers in mijn regio hebben dat gisteren heel anders ervaren. Er is gisteren iets goed mis gegaan met onze duiven en dat hebben we geweten ook. Heb net even een praatje met buurman Arie gehad en hij mist nog 1/3 van zijn totaal ingekorfde oude duiven. En zijn duiven waren (net als mijne)super in orde en trainde met mijn duiven samen makkelijk 2 x een uur (en langer) op een dag. Er zijn hier in de regio nog heel veel goede duiven niet thuis. Bij mij waren er gisterenavond nog 9 niet thuis van de 65 ingekorfde duiven.
Wat er gebeurd is kunnen we een beetje aflezen aan de uitslagen. 90 km met dit mooie weer moet voor geen enkele duif een probleem zijn, al los je ze in Roodeschool. Maar de combinatie van een aantal factoren heeft er voor gezorgd dat snelle programma duiven (jagers) met de wind op staart in een grote massa duiven omhoog zijn gekropen en door de afwijkende vluchtlijn gigantisch door gekacheld zijn. De overnachtfond duiven hadden totaal geen enkel probleem met dit vluchtje en vielen overal met bosjes of er niets aan de hand was. Ook bepaalde regio’s zoals Oudewater schijnen veel minder problemen te hebben gehad dan hier. We kunnen het een beetje vergelijken met een Zuidoosten wind op de normale vlieglijn. Snelle duiven in vorm kruipen omhoog en kachelen door tot aan ver in Engeland toe. Maar niet inkorven was voor mij geen optie met dit prachtige weer. En elke duif krijgt een keer met deze omstandigheden te maken. En diegene die ze nu thuis hebben gehouden komen ook nog aan de beurt. Die stelling durf ik na meer dan 50 jaar duivensport wel te lanceren. Duiven die nu een keer diep gegaan zijn ,zijn helemaal wakker voor het hele seizoen. Hopelijk keren er vanmorgen nog wat duiven terug en anders moeten we het doen met de duiven die deze selectie wel hebben overleefd. Zo simpel is duivensport en hier moeten we het doen.
Zaterdag morgen waren we met een behoorlijke pijnlijke knie op gestaan en ook had ik door die knie knap slecht geslapen. Na het inkorven Vrijdag avond was ik nog even met Donna gaan fietsen. Op de terug weg gingen we samen voluit door de laatste bocht en daar lag midden op straat een kat. Deze kat bleef liggen en Donna liep rechts van mijn fiets en de kat lag links. Donna ging voor mijn fiets langs en ik dus over de kop en werd met 20 km per uur op de straat gelanceerd. Dit voor de 3e keer dit jaar ,ik kan aardig val breken maar de eerste klap op de grond komt toch aardig aan en de impact op je knie ook. Maar het mooie weer en de duiven die werkelijk super goed waren maakten dat we toch met veel verwachtingen op onze duiven stonden te wachten.
Nadat Nico en Jochem waren gearriveerd kon het feest beginnen. Dachten we en de eerste tekenen waren ook goed. Toen we wat duiven in de lucht heen en weer zagen trekken vermoedde we dat dit duiven waren van de eerdere lossingen en wisten we dat we binnen 10 minuten duiven zouden krijgen. Nog geen twee minuten later zagen we een stip aankomen precies uit de lijn waar we duiven vandaan verwachtte en met haar speciale manier van vallen en de daardoor gevolgde draai over ons hok zagen we al snel dat Sara weer mee deed dit jaar.
Na een jaar niet uitvliegen en alleen kweken ,en amper weer opnieuw geleerd dit jaar, vloog ze vorige week al weer prijs op de razend snelle Hazeldonk (45 km). En nu op deze aparte vlucht geeft ze weer gelijk haar visite kaartje af door gewoon weer de 7e te winnen (als 1e getekende) tegen 3897 duiven in Gouwe en Ijssel. Wat een bijzondere duif is dit toch. Dan even later komt er een bonte jaarling duivin die verleden jaar absoluut de slechts presterende jonge duif hier op het hok was. Dan denk je nog dat is geluk maar als even later nummer 3 een vale is die verleden jaar ook amper prijs vloog dan vraag je jezelf toch af waar zijn mijn andere goede duiven.
We kijken bij ons richting Zuid en daar zien we soms duiven vallen maar nu bleven daar duiven vallen, de een na de ander zagen we daar vliegen en dachten dat die bij Rodenburg thuis hoorden. We snapte er geen hout van, bij ons viel amper of geen duif en daar vlak bij ons oude clubgebouw bleven maar duiven vallen. Toen we om 11 uur afgingen slaan hadden we nog niet de helft thuis en we waren in goed gezelschap. Mijn grootste concurrenten in de club hadden het zelfde probleem en misten ook nog heel veel van hun beste duiven. De duiven die we op het dorp hadden zien vallen bleken van Jaap Burgraaf te zijn geweest. Een prima overnachtspeler die zijn jaarlingen afgelopen jaar slechts een paar keer op de na lijn heeft gehad. Jaap zat met zijn eerste duiven ook gewoon aan de kop van Gouwe en Ijssel. Dat is het mooie van de duivensport, je hebt niet alles in de hand. Na het afslaan leek het wel een marathon vlucht en veel van mijn allerbeste duiven verleden jaar kwamen eind van de middag pas thuis en enkele zelfs tegen de avond. We moeten er nu nog 6. En we gaan weer aan het werk zodat onze duiven volgende week weer top ingekorfd kunnen worden voor Niergnies. Jochem belde me net met de vraag of alles al thuis was en we namen de vlucht nog even door samen. Hij vertelde me dat ondanks het vreemde verloop en de teleurstelling Sara voor hem de dag compleet goed had gemaakt. Zijn laatste woorden vanmorgen voor hij ophing waren. “Ik kreeg kippenvel over heel mijn lijf toen ik Sara weer aan zag stormen, ongelooflijk wat een duif zo’n duif vergeet je je hele leven niet meer”
Fijne Zondag allemaal,
Martin.
