- zondag 20 januari 2019
Herinneringen
Elk mens heeft in zijn leven wel iets mee gemaakt dat hem tot in lengten van jaren bij blijft. Soms de gekste dingen. Van pakweg een schoolreis herinnert de een zich vaak heel iets anders dan de ander. Zo ben ik met Bosua ooit naar Japan geweest. Als je Kees zou vragen wat hem is bij gebleven hoor je hoogst waarschijnlijk heel iets anders dan van mij. Ik ben zeker geen wereldreiziger, maar van die weinig reizen die ik maakte zijn ook bepaalde dingen tot in de diepste spelonken van mijn geheugen gegrift.
AMERIKA
Aan Amerika bewaar ik heel goede herinneringen, misschien ook vanwege het volstrekt zorgeloze. Ik werd van het vliegveld gehaald en hoefde nergens aan te denken. Dat deed dhr. Ganus wel. Ik vond het een fantastisch land. Wat opviel?
-Alles is er zo veel groter. De auto’s, de vrachtwagens en de malls (warenhuizen).
-De Amerikaanse vlaggen in veel tuinen en de basketbalkorven aan vele muren.
-De (gemaakte) vriendelijkheid. Vooral van winkelpersoneel. Mijn vrouw kwam het de strot uit ‘tig’ keer op een dag te moeten horen ‘Hi sweetheart, how are you to-day?’
- Ook Las Vegas met al die gepensioneerden die er hun pensioen kwamen doordraaien was onvergetelijk.
- En dan was er dat rijden als een slak op de snelweg als er amper verkeer was. Wat een ergernis als je haast had. .
DUIVEN
Maar U wilt hier natuurlijk over duiven te lezen. Dienaangaande was Amerika een afknapper. Onbegrijpelijk dat zo’n intelligent vooruitstrevend volk zo naïef kon zijn. De een had de zuivere Bricoux, de ander de onvermijdelijke Janssens, weer een ander zwoer bij van Loonduiven, Hofkens of whatever. Een ‘family’ hadden ze allemaal.
Tijdens een forum zat een aanwezige te pochen over zijn zuivere Wegge duiven. Ik kon me niet inhouden en zei dat de naam Wegge in Europa weinigen iets zegt en ook dat die in 1903 totaal had verkocht. ‘In 1903’ herhaalde ik op een manier zoals Trump dat doet. En ook dat hij geen soort had en nooit de bedoeling een soort te vormen. De zaal gniffelde. Even later was hij weg. Naar het toilet dacht ik, maar hij was echt weg en ik heb hem ook nooit meer gezien. Een ander vroeg wat ik dacht van de kruising Hofkens maal Mexico Janssens. Probeer dan maar eens niet cynisch te worden.
HOFKENS
Over Hofkens kon ik overigens wel iets zeggen. Die was een streekgenoot en twee keer heb ik duiven van hem publiek verkocht, die overigens beide flopten. Ook hij had geen eigen soort. Bijna een derde van de duiven was bijgehaald, de duiven die hij zelf had gekweekt kwamen voornamelijk uit bijgehaalde. Want Gust geloofde in kruisen. De bezitters van de ‘zuivere Hofkensduiven’ zullen zeker gedacht hebben ‘was thuis gebleven’. Sjonge wat waren ze daar naïef. De eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat er, sinds de opkomst van Internet, veel veranderd is.
PORTUGAL
In de Algarve liet dhr. Ruiz me groepjes identieke dicht bij elkaar gelegen duivenhokken zien. Aan de liefhebbers geschonken door de gemeente. Veel hokken zijn half open en propvol duiven, die vreemd genoeg verbazend gezond waren. Waaruit nogmaals bleek hoe belangrijk een droog klimaat is. En mensen die denken dat je in zulke landen alleen maar rommel in handen krijgt hebben het mis. Vooral de van Hove Uytterhoeven van een oogarts (naam vergeten) maakten een verpletterende indruk.
In Belgie hebben de meeste clubs een cafe als onderkomen
JAPAN
Toen ik in Japan was was ik jonger dan mijn zoon nu. Beangstigend hoe de tijd vliegt. De moderniteit van Tokio was indrukwekkend en wat zijn ze er toch beleefd en beschaafd. Twee gasten van een jaar of twintig die diep buigen als ze elkaar tegen komen? Hier zou men een dokter bellen. Ook die witte doekjes voor veel monden was voor mij nieuw.
Ze hebben er allemaal enorm veel duiven, zeker die Masuda. Ik zie nog voor me hoe die wees naar een aantal duiven op het dak. ‘1e Nationaal Dax’, 3e Internationaal Barcelona’, 1e Nationaal Sint Vincent’ zei hij en ging zo nog een tijdje door. Allemaal duur gekocht in Nederland en België. Hij moet mij verbaasd hebben zien kijken. Het bleken stokoude duiven die niet meer bevruchtten liet hij los. De meeste zag hij nooit meer, maar onder die enkelen die niet verloren gingen waren er altijd die opnieuw bevruchtten.
DUITSLAND
De eerste keer dat ik in Duitsland kwam was het schrikken. Mee dat je de grens over bent veranderen de snelwegen in race circuits. Rijd je er 130 dan claxonneren sommigen luid of wijzen naar het eigen voorhoofd om aan te geven dat jij niet goed wijs bent. Of een gevaar op de weg. Aan privacy hechtten ze niet. Muren, hagen of schuttingen om tuinen af te bakenen (‘dit is van mij’) zoals hier zie je er amper. En terrasjes al helemaal niet. Duitsers werken! Het eten is er goedkoper en beter dan (zeker) in Nederland. De Duitse stiptheid is spreekwoordelijk. 10.00 uur is 10.00 uur. Maak je contact met duivenliefhebbers wees voorbereid op steeds dezelfde twee vragen: ‘Welche Rasse haben Sie’, en ‘Welche Medikamente geben Sie?’ Hoewel wat betreft die rassenwaan ook daar veel veranderd is.
Dat geldt echter niet voor al die medicijnen en bijproducten die duiven moeten slikken. Sterke duiven die dat allemaal aankunnen, denk je dan.
BELGIË
België is voor zuinige Nederlanders interessant. Je hoeft er de banden van je auto niet te vervangen als die te glad worden, de wegen zijn er immers geribbeld.
Mijn kleinzoon riep met zijn drie jaar al ‘België’ als hij bij het passeren van de grens heen en weer geschud werd. Wat opvalt zijn de talloze lege hokken die herinneren aan vervlogen tijden en een echte volkssport. Verder lijkt er een verschil tussen duiven in Vlaanderen en Antwerpen. Die licht geschelpte en lichtblauwe duiven in Antwerpen (zoals destijds de Janssens) zie je amper in Vlaanderen. De blauwe daar zijn veelal vuilblauw. Wat je ook nergens anders in de wereld ziet? De duivenlokalen zijn bijna zonder uitzondering cafés.
Waar zou die naar zoeken?
TAIWAN
In Taiwan is het wennen aan de stank en het enorme aantal scooters. Duivensport wordt vooral in de grote steden beoefend met hokken hoog op platte daken. Men maakt er enorm veel werk van trainen en dat begint al als duiven tien weken oud zijn. Rond 16.00 u zie je overal groepjes trainende duiven, in de lucht gehouden door mannen hoog op het dak die met rode vlaggen zwaaien.
CHINA
Wat zijn daar de openbare toiletten smerig. Jakkes. En zulke zijn er veel. In veel plaatsen zou een kwart van de mensen geen eigen toilet hebben. ‘Gewoon’ lijkt er niet te bestaan. Het overgrote deel van de liefhebbers is armlastig, de weinige rijken zijn dan weer schandalig rijk. Het gros van de hokken zijn gedrochten, heel uitzonderlijk zijn er ook ware duiven paleizen met een leger verzorgers, veelal piepjong. Zoals ook de gemiddelde liefhebber veel en veel jonger is dan hier. Publieke verkopingen zijn allemaal inclusief maaltijd.
De meeste kooplustigen hebben een loep bij zich waarmee ze ogen bestuderen met een geconcentreerdheid alsof ze bommen ontmantelen. Tot zo ver wat impressies, allemaal persoonlijk natuurlijk, en toch… Geef mij maar België. De wegen neem ik er maar bij. Waar zou die toch naar zoeken?
