|
|
Nieuws
Ondanks de rare tijden waar we in leven op dit moment, zijn er toch een paar zaken waar ik hartstikke blij van wordt als het om de duiven gaat.
Ten eerste was er die video call met onze kleindochter, ze is pas 4, maar samen met mama kan ze best wel wat vertellen voor de camera van de laptop. Toen ik haar een paar jongen liet zien met de vraag of er eentje naar haar genoemd mocht worden, wees ze meteen een bonte aan. Want die had witte haartjes, net als zijzelf.
Dan is er Joan, mijn grote vriend. Joan gaat als een speer met de duiven. Er waren hier 8 jongen voor hem beschikbaar, mede omdat het wegsturen van de duiven voor de éénhoksraces niet ging lukken. Joan heeft ze in not time naar zijn hand gezet en ze beginnen al lekker te vliegen. Ik wordt keurig op de hoogte gehouden met foto's en filmpjes. Handig toch, dat What's app?
Last but not least zijn er de jongen van de overnachters, er is voor deze jongen een goed tehuis gezocht, mede omdat hier voorlopig niet gespeeld kan worden. De jongen zijn werkelijk geweldig mooi opgekomen, daar moet de nieuwe eigenaar toch gewoon mee lukken.
Hieronder nog even een filmpje van Joan, het is dat hij zelf niet mee kan vliegen, anders zou hij het nog doen ook, om zijn jongste aanwinsten te leren de lucht in te gaan.
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
Normaal gesproken zouden we nu in deze tijd van april al enkele duivenvluchten beleefd hebben.
Dat bracht dan met zich mee dat ik dan bezigheden had om de winnaars van de vlucht via een verslag in het zonnetje te zetten.
Heel zeker zat ik dan nu niet op mijn krent en was niks aan het uitvoeren.
Als gewoonlijk was ik dan verslagen aan het tikken met mooie achtergrond muziek als gezelschap en met een pilsje binnen handbereik.
Ik was dan met mijn gedachten bij de winnaar van de wedvlucht.
Dan voelde ik als het ware zijn blijheid en zijn trots.
Maar helaas mankeert me dat nu. In mij eentje zit ik nu op deze zonnige maandag van 6 april achter mijn pc te schrijven.
Misbruik makend van misschien de grootste dreiging sinds de tweede wereldoorlog.
Dat coronavirus heet.
En dat ik daarbij een beetje ongerust en bang ben dat dit virus me pakt dat steek ik niet onder stoelen of banken.
Normaal is het dat ik dagelijks duivenliefhebbers over de vloer krijg waarmee ik menige uren in gezelligheid door breng.
Maar nu kan dat niet. Het is nu stil in mijn hut.
En voor de kijkbuis wordt ook al niet vrolijk.
De beelden die mijn kamer worden in geslingerd met oorlog, zieken, doden, verwoestingen, hongersnood en natuurrampen die kan ik als kiespijn missen.
Bij die beelden heb ik moeite om positief te blijven waarbij ik dan mijn veerkracht en inspiratie als sneeuw voor de zon zie verdwijnen.
Dat stemt me dan treurig.
De coronavijand is onzichtbaar en die veroorzaakt dat ik niet met mijn duiven aan wedvluchten kan deelnemen.
Niet wetende wanneer daar een einde aan komt.
En nu? Niet klagen maar respect tonen voor de mensen die niet eens beseffen dat ze helden zijn.
Daar bedoel ik de mensen mee die nu in beschermende kleding in het hospitaal in functie zijn.
Twee dames uit mijn kennissenkring, ze zijn verpleegkundige, verzorgen dagelijks in het ziekenhuis veel corona patiënten.
Het is hun beroep en nu dringt het pas goed tot me door wat dit zeggen wil.
Ze zijn werkelijk iemand anders! Als helden zitten ze vooraan in het front van de coronaoorlog.
Thuiswerken is voor hun niet mogelijk. Om maar te zwijgen dat ze af en toe met de armen over elkaar kunnen zitten.
Hun taak is hun patiënten goed te verzorgen en aan hun welzijn te denken.
En als ze de tijd krijgen om even bij te kletsen dan hoor je ze hun zorgen uiten over het verschrikkelijke leed wat dat coronavirus teweeg brengt.
Ze kennen en doen hun plicht ondanks het gevaar om zelf besmet te worden.
Wie ben ik dan? De duivensport telt nu even niet voor me mee en dat mijn journalistiek op dit moment onbelangrijk is behoeft ook geen nadere uitleg.
Het coronavirus grijpt meedogenloos om zich heen en in de vele kranten zijn de kolommen voornamelijk gevuld met nieuws over het verloop van de crisis.
En dat wordt door de lezers verslonden.
Het heeft ook een dikke streep door de agenda van onze duivensport getrokken.
Alle liefhebbers hadden zich opgemaakt voor een succesvol duivenseizoen en keken hunkerend uit naar het begin.
Helaas tevergeefs! Er zijn geen alternatieven. Of toch? Hoewel de wereldwijde pandemie met andere fantasieën op de proppen komt.
Zo maakte de wielersport rare sprongen.
Verrassend nieuw was het toen zondag de laatste 32 kilometers van de “Ronde van Vlaanderen” door l3 renners thuis op de hometrainer werden weggetrapt met voor zich een groot beeldscherm.
Een virtueel stukje fietsen als balsem voor de ziel in deze tijd zonder wielersport.
Het moet al niet gekker worden. Die nep bracht even wat afleiding maar had maar weinig impact.
Het was shit! Nu we echter niet met onze duiven kunnen vliegen moeten we het daar maar mee doen. Een andere keus is er niet.
Het is te hopen dat we gauw “Groen Licht” zullen krijgen en we onze duiven buiten weer kunnen opwachten van hun reis.
En dat met hart en ziel.
Pie.
Nadat ik verleden week mijn jonge duiven had binnengeroepen bleef er een pieper op het dak zitten. Deze pieper was met mijn jonge duiven mee komen vliegen. De kleur van dit jong was opvallend,een rare blauw/vale kleur. Ik heb deze kleur vroeger ook wel eens gekweekt maar heb aan die kleur nooit een positief gevoel overgehouden. Vroeger noemde ik deze kleur isabel ,maar de laatste jaren noem ik deze kleur gewoon een miskleur. Toen ik het beestje had gepakt en het telefoonnummer op de NPO site had opgezocht, bleek het nummer te beginnen met 035,regio Hilversum dus. Dat leek me toch wel een beetje een erg verre reis voor zo’n jong beestje. Nadat ik het nummer had gedraaid kreeg ik Pierre Faes uit Baarn aan de lijn. Toen viel meteen het kwartje, Patrick Rodenburg heeft duiven van Pierre en Patrick woont hier een paar straten verderop. Mijn vermoeden bleek juist te zijn en een paar uur later was het duifje weer thuis bij Patrick.
Maar zoals de kop van deze blog al aangeeft. “Toeval bestaat niet”. Ik wilde Pierre Faes namelijk al vanaf de winter een keer bellen maar het kwam er steeds niet van. Nu had ik hem aan de lijn en had ik mooi de gelegenheid hem wat vragen te stellen. Zoals mijn aandachtige lezers ondertussen wel weten ben ik al jaren lang bezig om de duivensport een beetje eerlijker te krijgen. Ik weet dat een groot kampioen hier in de regio altijd klaar staat met de gevleugelde uitspraak “Duivensport is nu eenmaal nooit eerlijk”. En eerlijkheidshalve heeft hij daar ook gelijk in. Maar om dan ook gewoon alle voordelen die bepaalde liefhebbers samen hebben bedacht (en hier al jaren de vruchten van plukken) gewoon maar te accepteren gaat mij te ver. Ik heb daar dan ook regelmatig de aandacht op gevestigd. Zie mijn blog “Een meer dan trieste vertoning” 22 augustus 2018″ en de blog “Bevoorrechte duiven”26 november 2018”.
Een oproep in deze blog aan bestuurders om hier wat aan te doen werd opgepakt door Harry Blaak, onze afd. Secretaris die samen met zijn zoon William hier in de regio succesvolle spelers zijn. Harry heeft pas een paar jaar duiven en zit nog niet in het etablissement van afd.5.Ook ken ik Harry als een eerlijke vent. Harry pakte het op en kreeg het voor elkaar, onze duiven zouden in 2019 gerouleerd worden geladen. Dat hebben we geweten ook, wat een verschil! Ik schreef na een paar weken “duivensport rayon a is uit zijn as herrezen Alle liefhebbers in rayon A waren eindelijk weer gelukkig.
Maar hoe bepaalde krachten het hier voor elkaar krijgen is een raadsel maar tijdens de eerste de jonge duiven vluchten hadden deze krachten alles weer terug gedraaid en was alles weer bij het oude. Een mens zou voor minder de moed opgeven. Duivensport is echt een prachtige hobby maar als je weet dat je van tevoren al met 1-0 achterstand aan een wedstrijd begint is dat verschrikkelijk demotiverend. Het is een feit dat mijn grootste concurrenten altijd in één bestemmingsgroep als eerst los gaan, en ik een grote kans loopt dat mijn duiven er wekelijks 35 seconde later achter aan mogen vliegen. Een kansloze missie dus bij alle gewone glad verlopen Vitesse/Midfond/Jonge duiven vluchten. In eerdere gesprekken met Harry Blaak, heb ik geopperd om onze vrachtauto’s, die nog steeds handmatig worden gelost, om te laten bouwen op een automatische lossing systeem. Dan zouden we een eerlijke lossing krijgen en er geen groot voordeel meer zou zijn voor bepaalde clubs. Harry vertelde me toen dat zoiets financieel niet haalbaar was en dat de man die over het vervoer gaat het ook ten stelligste afraadde. Kwestie van teveel storingen volgens deze man. Daar kun je het dus meedoen, want Harry had deze info ook zo bekomen.
Tot ik afgelopen winter een gesprek voerde met vriend Hans uit Zeist. Hans vertelde me een verhaal over Pierre Faes. Hij vertelde me dat Pierre Faes tegen dezelfde dingen aan liep waar ik hier in Gouwe en Ijssel al jaren tegen aan loop. Pierre had ook ervaren hoe belangrijk de plaats in de auto is en had daar afgelopen winter wat aangedaan.Hij had het voor elkaar gekregen dat alle autos van afd. 7 worden omgebouwd op automatisch lossen.
Ik heb met Pierre dus geen gesprek over duiven gehad maar over het belang van de plaats in de auto en mijn frustratie hier in “Gouwe en Ijssel”.Pierre vertelde mij het volgende verhaal. Verleden jaar zaten er in één auto 2 clubs uit Baarn geladen voor een Vitesse vlucht van uit Duffel.Toen werd weer eens pijnlijk ervaren hoe de plaats in de auto bepaald of je een goede of een slechte uitslag maakt. In Baarn heb je 2 clubs, in de ene club zitten de vitesse specialisten de mannen met de echte rappe. Deze club had 526 duiven ingekorfd,de andere club 190 duiven. Het werd een razendsnelle vlucht en toen de eerste duif van de rappe club (met 526 duiven mee) op de teller stond had de andere club (met 190 duiven mee) al 35 duiven op de teller staan. Bijna net zo’n debacle als ik beschreef in mijn blog “Een meer dan trieste vertoning”. Pierre vond dat deze vlucht vanuit Duffel toch echt had bewezen hoe belangrijk de plaats in de auto is als er handmatig deur voor deur gelost wordt .
Pierre diende dan ook met zijn club een voorstel in om de duivenauto’s van afd.7 om te laten bouwen op automatisch lossen.( In een klap alles los) Toen de vergadering daar was bleek dat het afdelingsbestuur als pre advies “tegen” had ingevuld. Op de vraag waarom het bestuur dit pre advies achter het voorstel had gezet kreeg Pierre hetzelfde antwoord als ik kreeg van Harry Blaak namelijk ombouwen is veel te duur.
De bestuurders van afd. 7 wist te vertellen dat ombouwen 20.000 euro per auto zou gaan kosten. Pierre vroeg toen aan het bestuur hoe ze aan deze prijs kwamen. Het antwoord was verbluffend “dat hadden ze gehoord”. Pierre had ondertussen zijn huiswerk gemaakt en had info verzameld bij de afdelingen 6,8 en 9 die al een automatisch lossysteem op hun auto’s hadden zitten. Na meer dan volledige medewerking van afd. 6 kreeg Pierre een offerte te zien van een Noord-Hollands bedrijf dat een specialist is op dit terrein. Op deze offerte stond een heel ander bedrag namelijk een kleine 5000 euro. Met dit gegeven werd er gestemd op de afd. 7 vergadering en er bleken van de 37 stemgerechtigden er maar liefs 35 voor de aanpassing van de auto’s te stemmen. Pierre hoorde één van de tegenstemmers fluisteren tegen de andere “Nu zijn we ons voordeel kwijt”. Op dit moment worden de duivenauto’s van afd. 7 dus omgebouwd. Pierre vindt (net als ondergetekende) dat clubs die zich bewust wekelijks op de beste plek in de auto weten te positioneren indirect fraude plegen.
We hebben hier afgelopen seizoen kunnen ervaren hoe groot het verschil is als je oude duiven rouleert. Ik begrijp dat er liefhebbers zijn die (al meer dan 10 jaar) wekelijks bevoordeeld worden en dit mede wordt veroorzaakt door het handmatig lossen van onze duivenwagens. Er zal dus nog heel wat water door de Lek stromen voordat er hier iets veranderd. Maar één ding is zeker met argumentatie dat het ombouwen te veel gaat kosten hoeven ze niet meer aan te komen. Dat heeft mijn gesprek met Pierre Faes wel aan het licht gebracht. Want elke afdeling kan dit bedrag gewoon op brengen, als er een wil is er een weg.
Martin.
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Beste sportvrienden en sportvriendinnen,
In de afgelopen weken zijn de duiven van buiten Regio C en B2 bijna allemaal op zijn plaats terecht gekomen.
Nog een 6-tal jonge duiven zullen de komende dagen naar het hok van de speler verplaatst worden.
Ondertussen hebben wij begrepen dat er ook duiven op andere hokken zitten, waar wij niet van op de hoogte waren of wij pas later over zijn geinformeerd.
Ook is er nog belangstelling van liefhebbers uit Regio C en B2 die eventueel nog duiven uit een nieuwe verloting zouden willen laten deelnemen.
Graag horen wij uiterlijk woensdag 15 april het volgende voor zover u dat al niet heeft laten weten:
Neemt u (alsnog) deel aan de verloting en heeft u nog jongen met gouden ringen die daarvoor in aanmerking komen?
Speelt u met uw eigen duiven?
Neemt u helemaal niet deel aan deze editie?
Aan de hand van uw antwoorden kunnen wij bekijken wat nog georganiseerd kan worden.
Tevens het verzoek om de ringen en duiven per ommegaande te voldoen op:
rekening NL81 INGB 0001 3117 48 t.n.v. M. van der Kruk onder vermelding van GR4R 2020 .
Wij wensen iedereen een goede gezondheid en zorg goed voor elkaar en voor jezelf!
Mocht je nog vragen hebben laat het dan weten aan een van de onderstaande commissieleden.
Rini van den Bogaard Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. 06-29436917
Peter van Utrecht Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. 06-23115633
Dick van Leur Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. 06-55132381
Johan Steenis Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. 06-53949271
Maurice van der Kruk Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. 06-53276934
Thomas wordt dit jaar 30en woont nog steeds in zijn geboortedorp Ravels.Hijis een jonge liefhebber met meer dan 20 jaar ervaring. Als kind verbleef hij voor en na de schooltijd bij zijn opa en oma. Opa was een echte dierenvriend en kippen, kalkoenen,kanaries en andere vogels kregen er de beste zorgen. Ook de hond en de duiven werden er in de watten gelegd. De kleine Thomas voelde zich van kindsbeen af bijzonder aangetrokken doorde duifjes. Al snel kreeg hij zijn eigen hokje en opastak een handje toe tijdens de schooluren met het uitlatenvan de duiven. Opa overleed in 2013 en plots stond Thomas er alleen voor. Hij bleef verder spelen op de hokken van zijn opa. Aanvankelijk was hij lidin maatschappij “Vooruit”, maar na de fusie van de 3 Ravelse maatschappijenwerd hij één van de pijlers van Recht voor Allen. Als informaticus zorgt hij voor de nodige ondersteuningop het vlak van uitmaak en administratie. Hij gaat er prat op dat in “Recht voor Allen”er een dynamisch bestuur is, dat zich inzet voor de liefhebbers.
Klik hier voor gehele reportage
Bron Duivenspel.be en De Duif 
De maatregelen om het coronavirus in te dammen hebben ook gevolgen voor het duivenseizoen, waarvan de opening op 5 april voorzien was. “Alle wedstrijden zijn tot nader bericht geannuleerd” is de boodschap die via de Belgische Duivenliefhebbersbond (KBDB) op 17 maart ook de lokale duivenmelkers te beurt viel. Er werd alsnog geen einddatum vooropgesteld. Zowel de leer- als de wedstrijdvluchten gaan dan ook tot dusver niet door. Ook de duivenlokalen waar de melkers gewoonlijk bijeenkomen zijn gesloten. De KBDB is er zich terdege van bewust dat de maatregelen voor haar liefhebbers een grote opoffering inhouden.
Sportvrienden,
Normaal bent u van ons gewend dat we begin april starten met het afschrijven van de onkosten voor periodiek en de deelname aan de marathon(s). Betreffende de marathons weten we op dit moment niet welke vluchten er vervlogen worden en de vraag is wanneer kunnen we met de duiven naar het buitenland. De hoop is er natuurlijk wel. Betreffende het periodiek zullen wij wel starten met het afschrijven van de € 10,00, maar wanneer het eerste periodiek verschijnt weten we op dit moment niet. Diverse liefhebbers hebben geld overgemaakt voor het periodiek en de marathon(s). Zodra we weten welke vluchten doorgaan, dan kunnen we een besluit nemen of de marathons vervlogen worden. Mochten de marathons niet doorgaan dat blijft het geldbedrag staan voor het volgende jaar. Wenst een liefhebber het inleggeld voor de marathons terug te ontvangen kan hij dit bij de penningmeester kenbaar maken.Inschrijvingen kunnen gewoon doorgaan.
MVG
P. Franssen
Penningmeester
Neem nou de mensen die geen tuin hebben.
Als je dan bijvoorbeeld op het balkon van een flat van het mooie weer moet genieten dan weet je het wel.
En met kinderen erbij krijg je bij de zon vaak ook nog gedonder.
Het is gewoonweg bizar te noemen wat dit coronavirus de mensen aanmaakt.
Het is niet onbegrijpelijk dat we over negen maanden te maken krijgen met een geboortegolf.
En misschien ook nog dat massa’s echtscheidingen door het plafond gaan.
Of gaat het jaar 2020 de boeken in als het jaar waarin de mensen zich elkaar weer echt leerden kennen?
Dat ze naar mekaar luisteren bijvoorbeeld of aandacht voor mekaar hebben.
Wat niet goed is voor het ene, is wel goed voor het andere.
Momenteel is het leven heel anders als het leven bij het begin van dit jaar.
Op nieuwjaarsdag hadden we zoveel goede wensen voor de mensen dat de liefde er vanaf spatte.
Veel geluk en voorspoed, weten jullie het nog?
Nu, een paar maanden later heeft de liefde een andere betekenis.
De liefde voor de mensen die je dicht om je heen hebt en de mensen die je juist nu niet in je omgeving kunt hebben die mis je het meest.
Ik loop de deur bij mijn kinderen niet plat maar nu ik er niet heen kan heb ik die behoefte meer dan ooit.
Onlangs heeft mijn kleindochter een zoon gebaard maar ik kan die nieuwe wereldburger niet gaan bewonderen.
Opa even niet hoor, nog efkes wachten!
De beschuiten met muisjes staan in de vriezer en bederven niet.
Het is ideaal dat we elkaar vinden via de computer en de mobile telefoon.
Ik heb mijn achterkleinzoon via de App en op facebook gezien en tegelijk het geluk geproefd wat dat knulletje in mijn familie teweeg brengt.
De digitale techniek maakte het mogelijk om toch contact te hebben met mekaar.
Want als nestor van de familie hoor ik graag dat het iedereen goed gaat.
Dat momenteel de sociale tekortkomingen ook creatief kan zijn dat is bewezen.
We hebben het gezien ! De geweldige beelden van artiesten die staan te zingen of muziek brengen voor de oudjes in de bejaarden tehuizen of voor de zieken in verpleeghuizen die gingen immers de wereld over.
Hoe ontroerend is het om te zien dat van achter de ramen, of anders op gepaste afstand, de oudjes en de zieken zich de handen warm klappen voor het gratis optreden van die artiesten.
Daardoor missen ze minder het dagelijks bezoek van hun dierbaren en maakt dit hun dag in enigermate weer goed.
De smeekbede van die mensen is immers: “ Vergeet ons alsjeblief niet “. In mijn familie is ook de sluipmoordenaar binnen gedrongen.
De schoonzoon (62 jaar) van mijn zus die is ook besmet geworden.
Hoe en waardoor?
Die het weet mag het zeggen.
Hij is timmerman en met zijn zoon heeft hij een bedrijf die veelal kozijnen en deuren fabriceert.
Wellicht heeft hij het virus bij een klant opgelopen.
Je moet de pech maar hebben.
Opeens raakte hij in lichte paniek omdat hij dreigde te stikken.
Met ademhalingsmoeilijkheden en lichte koorts sleepte hij zich naar de dokter die toen constateerde dat hij het plakken had. Gestrekt werd hij met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht..
Nu ligt hij op een kamer van de “intensief care” met koorts en een tekort aan zuurstof in zijn bloed.
De altijd sterke kerel is door de corona gevloerd. In het gehucht “ de Maasband” waar hij woont daar leven alle bewoners met hem mee.
De enkele honderd mensen die in dat rustieke plaatsje wonen hebben nu pijn en zijn geraakt door die gebeurtenis.
Mijn eigen leven in isolatievorm mag ik gelukkig in een fijne doen beleven.
Ik wordt zelfs erg verwend.
Gisteren bracht mijn zoon me kijkgenot in de vorm van films, mijn dochter stond vandaag op de stoep met een paar konijnenbouten in het zuur, de ene kleindochter bracht me een kommetje groentesoep en de andere kwam me een stapel leesvoer brengen.
En niet te vergeten de heerlijke wortelenstamppot met een paar dikke gehaktballen die de buren me brachten.
Echt waar, ik voel me bevoorrecht. Alsof ik een voorkeursbehandeling krijg ten opzichte van anderen.
Met een goed gevoel ga ik de paasdagen beleven.
Ik hoef niet na te denken waarmee ik dan begin.
Het wordt een ontbijt met paaseieren bij de boterham.
Een goed begin geeft moed en zin en dat is iets dat we nu hard nodig hebben.
Fijne paasdagen, en maak er wat van dit weekend.
Pie.
