Zondag 17 mei 2020. Het is alweer zondag. De weken rijgen zich in deze coronatijden voor mij persoonlijk aaneen zonder dat er echt veel verschil te merken is tussen de achterliggende en de hieraan voorafgaande weken.

Er is hier in Maleisië wel iets meer bewegingsvrijheid maar als weldenkend persoon zoek ik de concentraties van mensen nu nog maar even niet op. Gewoon een kwestie van het niet opzoeken van een potentiele bezetting.

Dus op het werk het verplichte mondkapje op, ondanks dat ik de dag grotendeels alleen in mijn kantoor doorbreng. Tussendoor bij bezoekjes aan de diverse afdelingen telkens de handen desinfecteren. Bij de lunch eten op het terras voor onze kantine. In de warme buitenlucht omdat bij het nuttigen van een maaltijd het kapje af moet. Het is daar echter stiller dus veiliger.

Onderweg naar huis valt het op dat het verkeer alweer behoorlijk is toegenomen. Vooral ’s avonds. Het kan snel gaan want twee weken geleden was er zo ongeveer nog geen kip op de weg.

Privé is het leven nog altijd tamelijk overzichtelijk. Als echte huismussen zitten mijn dochter en ik hoofdzakelijk binnen. Het gebruikelijke uitje naar het zwembad is al maanden taboe en dat doet ook de drang om naar buiten te gaan danig afnemen. Een wandeling bij meer dan dertig graden is alleen aantrekkelijk met een verkoelende duik achteraf. Of misschien zijn we gewoon een beetje lui geworden in de periode dat het niet mocht.

In het kader van de gemakzucht en het vermijden van potentiele besmettingen dus ook nog maar even geen restaurant bezoek, ondanks dat dit op beperkte schaal wel weer is toegestaan. Hetzelfde geldt voor het bezoeken van de grote winkelcentra. Ook al is ook hierop geen beperking meer van kracht. Al weet ik niet hoe men daar de toegang reguleert, want dat houdt men hier in het algemeen goed in de gaten.

Dit bleek gisteren toen ik voor het eerst sinds tijden weer een bezoek bracht aan een megagrote supermarkt. De toegang werd zeer scherp gereguleerd. Niet alleen werd van iedereen de temperatuut genomen en mochten er maar 200 mensen tegelijk in de supermarkt (van naar ik meen wel 20.000 vierkante meter) ook moest iedereen met zijn of haar telefoon een barcode scannen en digitaal naam en telefoonnummer achterlaten. Informatie die niet in handen komt van de supermarkt maar van de overheid.

Hetgeen overigens ook plaatsvond bij de zeer lokale garage waar ik mijn banden liet vernieuwen. Niet de meest gebruikelijke plaats waar je een dergelijke restrictie verwacht. Het bleek een voorschrift/voorwaarde van de overheid om “open” te kunnen zijn.

Het doel is natuurlijk om de contacten van een eventueel besmet persoon snel in kaart te brengen. Iedereen scant dit hier in Maleisië braaf, zonder moeilijke discussies over privacy. Het kan snel gaan als er niet al te zware discussies over gevoerd worden. Een groot verschil met Nederland.

Over Nederland gesproken. Ook in duivenland gaat het momenteel snel. Op diverse terreinen.

Zo kreeg ik afgelopen woensdag reeds het document van de selectiecommissie onder ogen waarin de beoogde nieuwe bestuurssamenstelling gepresenteerd werd. Een stuk dat uiteindelijk ook in het Spoor en in de Duivensport-Pravda van deze week te lezen was. Ik wilde het Spoor niet in de wielen rijden en had ook de verstrekker van de informatie beloofd deze informatie voor mij te houden. Dus heb ik geen tussentijds weekstuk met een leuke primeur het daglicht doen zien.

De samenstelling van het nieuwe bestuur was uiteindelijk toch nog wel een beetje verrassend. Op de posities van het dagelijks bestuur geen kandidaten die door de rebellerende afdelingen waren voorgedragen maar kandidaten uit de koker van de selectiecommissie. Kandidaten met een grote bestuurlijke ervaring in respectievelijk de afdelingen 9, 10 en 3. En ook daarbuiten want van alle kandidaten kan worden gezegd dat ze op maatschappelijk vlak hun sporen wel verdiend hebben.

Ook neem ik aan dat alle door de selectiecommissie voorgedragen kandidaten de beleidsagenda die de afdelingen en een aantal sectoren in februari opstelden onderschreven hebben. Dit geldt dan naar mijn bescheiden mening ook voor de drie “oude” bestuurders die in het bestuur blijven zitten. Zonder het onderschrijven van dit beleidsstuk hebben de zittende bestuurders feitelijk geen mandaat.

Nog verrassender was het feit dat de Duivensport-Pravda aankondigde dat de ledenraad waarop het nieuwe bestuur geïnstalleerd wordt zal plaatsvinden op 2 juni. Het kan echt verrassend snel gaan. Verbazend is echter wel dat alle afdelingsbestuurders en kiesmannen deze datum plus agenda via de Duivensport-Pravda moesten vernemen.

Met de datum van 2 juni wordt overigens wel voorbijgegaan aan Artikel 20 lid 6 van het Huishoudelijk reglement en het is zelfs de vraag of er helemaal aan Artikel 20 lid 4 en lid 5 voldaan wordt. Hieronder heb ik de teksten maar even gekopieerd

4. Vacatures in Bestuur NPO worden met de vermelding van eventuele herbenoembaarheid tenminste drie maanden voor Ledenraad NPO gepubliceerd.
5. De voordracht bedoeld in Statuten artikel 21 lid 1 wordt uiterlijk zes weken voor Ledenraad NPO schriftelijk met bereidverklaring kandidaatbestuurslid ingediend bij secretaris NPO.
6. Secretaris NPO plaatst de in het vorige lid bedoelde voordracht op agenda Ledenraad NPO, welke agenda uiterlijk vier weken voor datum wordt kenbaar gemaakt met inachtneming van Statuten artikel 27 lid 3.

Nu ben ik verre van een juridische fijn slijper en besef ik de urgentie van het hebben van een voltallig bestuur maar het lijkt mij toch verstandig om de zorgvuldigheid in acht te blijven nemen. Zeker om te vermijden dat ooit iemand het nieuwe bestuur opzadelt met een kwestie van een niet reglementaire verkiezing.

Overigens viel mij op dat de verwijzingen tussen Huishoudelijk Reglement en Statuten niet meer kloppen. Ook niet echt zorgvuldig maar wel passend in het complete plaatje van de regeerperiode van de huidige voorzitter.

Als het nieuwe bestuur geïnstalleerd is treft het zonder meer een aantal hoofdpijndossiers aan. Behalve over de financiële positie, het organiseren van de Olympiade en het afkalvende ledental in het algemeen zal het nieuwe bestuur zich spoedig dienen uit te spreken over de zogenaamde pilot in Zeeland. In mijn ogen is de rol van het NPO-bestuur in het verleden hierin vaag en zelfs laakbaar geweest. Bovendien zonder het draagvlak van een besluit van de ledenraad, dus zal het nieuwe bestuur zich snel moeten beraden op hun positie in dit wankele project.

Ook de positie van stichting de Nishoek (in de toekomst de Veerhoek) dient door het nieuwe bestuur eens goed onder de loep genomen te worden. Mag een deel van de activiteiten die deze stichting onderneemt wel? Worden deze activiteiten wel gedekt door de staturen en reglementen van zowel de afdeling Zeeland ’96 als de NPO? Het gaat hierbij bijvoorbeeld over de inkorvingen voor de Franse en Belgische vluchten? En als dit zoals een Zeeuwse vereniging aanhaalde daadwerkelijk onreglementair is, hoe kun je dan als landelijke bond onderdeel uitmaken van dit project? Tenzij de reglementen hierop aangepast worden natuurlijk…

Als ik de nieuwsbrief uit het Zeeuwse overigens een beetje vrij interpreteer moddert men daar op dit moment maar een beetje door. Het schiet nog niet erg op, zowel met de digitale vooruitgang als met het nieuwe duivensport centrum.

Veel nog niet opgeloste problemen of nog niet uitgevoerde geplande vernieuwingen worden geschreven op het conto van de Corona-crisis. Het zal voor een deel waar zijn, maar het is ook een beetje flauw om de vertraging in een proces van ruim anderhalf jaar te wijten aan twee maanden Corona crisis.

Ik denk echter dat er meer aan de hand is. Zo concludeer ik dat er nogal willekeurig met informatie wordt omgegaan. In een document spreekt men over een zeer beperkt aantal verenigingen, in een nieuw een beetje vaag document genaamd “de Horizon” (geschreven door de zogenaamde regiegroep) wordt gesproken over het in standhouden van 19 verenigingen.

Ook de omgangsvormen tussen het bestuur van de afdeling Zeeland en de verenigingen komen inmiddels een beetje onder druk te staan. Ik kreeg een briefwisseling tussen het bestuur van de afdeling Zeeland ’96 en een basisvereniging onder ogen en dat zag er niet zo prettig uit om het mild te verwoorden. Vooral het dreigen met sancties vanuit de hoek van het afdelingsbestuur komt onprofessioneel over. Voor zover mijn reglementenkennis strekt mogen afdelingsbesturen geen sancties opleggen aan verenigingen of leden maar zou dit moeten verlopen via het instituut Sportrechtspraak. Overigens komt het hele woord “sanctie” niet voor in zowel de statuten als het huishoudelijk reglement van de afdeling Zeeland ’96.

Al met al is het dus beter dat het snel kan gaan met het nieuwe NPO-bestuur. Hopelijk hebben de formateurs voldoende aandacht besteed aan bovengenoemde pijnpunten.

Een ander onderwerp waarop de komende week wel eens snel kan gaan is het openstellen van de normale vluchtlijnen. Vandaag kreeg ik via een liefhebber uit Zeeland de bevestiging dat er in België vanaf morgen (18 mei) gezamenlijk mag worden opgeleerd (vergelijkbaar met de wijze waarop dit in Nederland mag). Na een bezoek aan de site van de KBDB bleek dat dit vooralsnog slechts “binnenlandse trainingsvluchten” betreft, maar het is weer een stap in de goede richting. Een stap die vermoedelijk ook zal leiden tot het openstellen van de grenzen. Iets dat Frankrijk eerder deze week al deed.

Iets dat ook relatief snel gegaan is zijn de trainingsvluchten die georganiseerd werden door de afdelingen Noord-Oost Nederland en Oost-Nederland. Deze afdelingen hadden hun Corona protocol op basisverenigingsniveau erg snel onder controle en konden dus gisteren (16 mei) reeds “trainen in afdelingsverband”.

Dit ging overigens in afdeling 9 niet zonder slag of stoot omdat een ijverige Buitengewoon Opsporingsambtenaar (oftewel BOA) de draad een beetje kwijt was aangaande het mogen inkorven van duiven en het zelfregulerende karakter hiervan. Gelukkig kon er na overleg door een lid van de COVID-19 werkgroep met de betrokken veiligheidsregio (Enschede) toch in gemand worden. Over problemen bij het inmand-proces en eventuele andere knelpunten is mij verder niets bekend.

De vluchten op zaterdag verliepen uiteindelijk ook snel, zoals op Compuclub terug te lezen viel. In ieder geval qua snelheid van de eerste duiven.

Afdeling 10 ging met haar beide regio’s naar het Duitse Rheine. In rayon 1-4 vloog de snelste duif iets harder dan 90 km/u. Het concours, of hoe je het ook mag noemen, stond bijna 20 minuten open. In de rayon 5-8 lag de snelheid wat hoger namelijk ruim 92 kilometer per uur. Wel duurde het zo ongeveer 30 minuten voordat het benodigde aantal duiven binnen was. Best lang maar vermoedelijk zijn de duiven deels met hun Noordelijke collegae meegetrokken.

De deelname in Noordoost-Nederland was behoorlijk goed, 654 liefhebbers brachten 15.878 duiven aan de start.

Afdeling 9 toog met naar twee lossingsgroepen naar twee verschillende losplaatsen, Kalkar en Venlo. In regio Noord sluit het concours, zoals ik het toch maar voor het gemak blijf noemen, vanuit het Duitse Kalkar na een minuut of 8 terwijl de eerste duif ruim 100 kilometer per uur vloog. Erg vlot gezien de concoursen in afdeling 10 en die in de Zuidelijke regio van afdeling 9. In Zuid lag de snelheid een stukje lager (iets minder dan 96 km/u) en duurde het een stuk langer voordat 25 procent van de duiven binnen was (bijna 30 minuten), na te zijn gelost in het Nederlandse Venlo.

Wel opvallend is de lage deelname in de aankomstlijst van de afdeling Oost-Nederland. In het totaal namen 366 deelnemers de moeite om hun in het totaal 9.233 duiven over de antenne te laten halen. Vermoedelijk hebben veel liefhebbers de makkelijkere weg genomen om hun duiven als vrachtduif te laten vliegen.

Een besluit dat de afdeling Limburg overigens nam voor alle vluchten die onder het huidige CORONA-protocol vervlogen gaan worden. Dat wil zeggen zolang er geen aankomstlijsten (uitslagen) mogen worden gemaakt. Een beslissing die veel kritiek kreeg op de sociale media maar wel iets voor te zeggen valt. Het beperkt het aantal contactmomenten tot het uiterste minimum en dat is in deze Corona tijden bij een sport met een gemiddelde leeftijd van de deelnemers van 65 jaar niet heel onverstandig. Ook beperkt het de druk op de werkers, vooral in de grotere verenigingen.

OP EIGEN HONK:

Hierover valt weinig anders te melden dan hetgeen ik in het eerste deel van dit weekstuk al geschreven heb.

Tot een volgende keer.

Groet,

Michel

vrijdag 15 mei 2020

HET GAAT EROM SPANNEN...............................

Vrijdag 8 mei ontvingen wij het goede nieuws dat wij weer mogen *inkorven. De afdeling heeft 9 mei het protocol rondgestuurd en op de site geplaatst waaraan de clubs moeten voldoen. Invullen en opsturen, hierna volgt controle en ondertekening, pas dan is het mogelijk dat de afdeling een lossingsvergunning kan aan vragen. Nog veel werk aan de winkel dus ik verwacht zeker niet dat wij voor 22 mei kunnen inkorven. Tijd genoeg om mijn duiven verder voor te bereiden

Geen kampioenschappen/ competities maar dus wel de mogelijkheid om onze duiven uit te testen, laten wij eerlijk zijn…. Natuurlijk maken de meeste clubs een uitslag of “aankomstlijst”. Later in de week zag ik nog een aanvulling op het protocol en zag dat ‘invlieg’/vrachtduiven zijn toegestaan. Zal je ook weer als club naar moeten kijken, hoe je dat gaat invullen, daarnaast is het protocol voor grote clubs, (zowel in ruimte als ledenaantal), best problematisch met de 3 mensen die aanwezig mogen zijn. Zou fijn geweest zijn wanneer de functionaris die de klokken inleest en vaak in een andere ruimte zit niet meegeteld zou worden. 1000 duiven inkorven door één man lijkt mij niet handig. Het protocol zal de komende tijd vast wel aangepast worden en meegaan met de verruimingen of…..er moet een nieuwe uitbraak komen, maar laten we daar maar niet aandenken. Voorlopig zal je er als club een mouw aan moeten passen.

Wat het oude duiven seizoen verder gaat brengen? Wie weet zijn wij na 2 vluchten binnen Nederland zover dat we wel België in mogen en anders zal men vast met een oplossing komen?. Het is een onzekere tijd dus vastomlijnde plannen lijkt mij niet zinvol maar zijn we meer gebaat bij het goed anticiperen van wat wel op korte tijd mogelijk is en heeft men een alternatief achter de hand. (Dinsdag 12 mei zag ik het bericht dat de Duitse bond mededeelde dat zij Frankrijk in mogen en woensdag kwam de Belgische bond met een persbericht dat a.s. maandag 18 mei er nieuws komt)

Ik ben blij dat de mogelijkheid om in te korven ons weer wordt geboden. Schouders eronder en genieten van de mogelijkheden.

Inmiddels zag ik op de site van afdeling 5 wel al een **vliegprogramma , zij gaan er van uit dat België opengaat. Lijkt mij voor afdeling 6 niet moeilijk, zelfs handig om hier op te anticiperen.

PV. Heemskerk heeft zijn zaakjes op orde, inkorfploeg is samengesteld, liefhebbers hebben zich aangemeld voor het opladen, er is geïnformeerd in welk tijdslot men het liefst opgeroepen wil worden om de duiven te brengen en er is gelijktijdig geïnventariseerd met hoeveel duiven men gaat starten…. Dat benadert de 1000, mooie uitdaging!

Zaterdag (9 mei) de oude duiven voor de 1e keer een lapje van 25 km gegeven. Viel niet tegen de rijden, 40 van de 41 zaten al in het hok toen ik thuiskwam, 1 duif ontbrak, uitgerekend mijn beste jaarling duivin op de DF. Potverdorie maar zondag middag valt ze tussen de jongen van de 2e ronde. Wat een opluchting maar ze is niet geheel ongeschonden thuisgekomen. Vleugel blessure, hopelijk komt het goed. .

Afgelopen dagen heb ik zowel de oude als jonge duiven nog een ‘lapje’ gegeven, daarnaast een bezoekje aan de dierenarts gebracht, met als resultaat duiven in orde. In het bezoeken van de dierenarts ga ik ook weer regelmaat aanbrengen, meten is weten. Achteraf constateren dat mijn duiven niet in orde waren, moet voorkomen worden. Bij de dierarts is het niet meer van, ik loop even mee, geef mijn duiven aan en voer een gesprekje. Helemaal begrijpelijk ook daar strikte regels. Ik ga de duiven de komende week voorbereiden op hun 1^e “trainingsvlucht” uit Roosendaal? Mocht het niet lukken ga ik ze zelf wegbrengen.

#staysafe #blijfgezond.

** vliegprogramma afdeling 5

13 mei Mest

De jonge duiven doen het goed. Gisteren heb ik ze voor het eerst opgeleerd op 10 km. Eén voor één werden ze gelost, dat was nog een heel karwei met 145 duiven. Eén jong is niet thuisgekomen, dat zag ik snel omdat ik zijn knipring had verwijderd. Hij wilde nooit het hok uit, terwijl de rest eruit stormde.

Ik ga ze vanaf nu eenmaal per week opleren en één voor één lossen. Als ze niet alleen durven vliegen kunnen ze namelijk ook geen 1^e prijs winnen. Waarom gelijk op 10 km? Ik denk dat dit voor een gezonde duif die goed aan huis traint niet uitmaakt. Daarbij heb ik een hekel aan duiven inmanden, vandaar dat ik wat stappen oversla. Ik geef ook nooit duiven mee voor opleervluchten. Het is voor prijs of ik steek er geen tijd in.

Een duif is van nature een kladvlieger. Ik denk daarom dat als je een groep in één keer lost, ze sneller met andere duiven meetrekken, wat de kans op verliezen vergroot. Ook heb ik ze wel eens net na het lossen in de draden zien hangen, die een kilometer van de losplaats hingen. In België ontkom je daar niet aan.

Mineralen

De mest bij de jonge duiven is super. Ze krijgen elke dag Colicontrol of oregano olie op het voer, samen met onze Champions Mineralenmix. De verhouding die ik daarvoor aanhoud is één pikpot Mineralenmix op zes pikpotten voer.

Toen we met Bas van DHP Cultura de Mineralenmix ontwikkelden, heb ik aangegeven dat houtskool en roodsteen de voornaamste ingrediënten moesten zijn. Mineralen mochten niet overheersen. Ik houd niet van stoffige emmers en daarbij was ik enkele jaren terug bij een liefhebber die veel mineralenpoeder gaf; zijn duiven spoten de natte mest alle kanten op.

Hoe kwam ik op houtskool en roodsteen? In mijn tienerjaren kwam ik bij een sterspeler die met enkele duiven alles op een hoop speelde. Ik vroeg hem wat hij nu precies deed (ja, toen al zocht ik naar geheimen). De beste man gooide een emmer houtskool, een zak schelpen en wat kapotte dakpannen bij elkaar die hij vervolgens vergruisde. Dat gruis zette hij niet in het hok, maar strooide hij voor het hok op de grond. Zijn duiven smulden ervan en hun mest was zo mooi dat ik dit nooit vergeten ben. Ook de glans op zijn duiven die spiegelde in de zon is mij bijgebleven.

Dit is logisch te verklaren. Houtskool is goed voor de darmflora, denk maar aan de momenten dat je diarree of een lichte voedselvergiftiging had. In mineralen zit echter veel zout. Zet een potje in je hok en je weet na enkele dagen dat het overbevolkt of vochtig is, het water zal in het potje staan. Vandaar de dunne mest bij duiven die teveel mineralen krijgen toegediend.

Hier krijgen ze alleen op zaterdag bij thuiskomst van een wedvlucht de mineralen van Mariën op het voer. In het stille seizoen – dus niet alleen wanneer ze jongen van 5 à 6 dagen hebben – schijnen ze er ook iets meer behoefte aan te hebben.

16 mei We kunnen gaan beginnen

Het lijkt erop dat we over twee weken België in mogen, maar eerst nog één of twee trainingsvluchten vanuit het oosten. Daarop gaan misschien alleen mijn 20 overnachtduiven mee die ervaring missen. Met de programmaduiven wacht ik vermoedelijk op België.

De jonge duiven hebben hun tweede training achter de kiezen. Na twee keer afzonderlijk lossen ben ik er 5 van de 145 kwijt. Beter nu dan wanneer ze hun chip om hebben. Ze doen het goed, maar dat is al vanaf het begin. De kweek en alles daarna verliep probleemloos. Toch zegt dat niet altijd iets, zo denk ik wel eens terug aan 2012, wat een topjaar was met de jonge duiven.

Op beide Orléans vluchten had ik er vijf op teletekst en zo goed als alle ingekorfde jongen vielen in de prijzen. Toch kwam daar een klote najaar achterop met stevige paratyfus waarbij een hoop duiven verwijderd moesten worden.

Het kweekseizoen van 2013 verliep ook slecht. Ik had ze gevaccineerd tegen herpes, maar toch kregen ze het (sindsdien heb ik dat nooit meer gedaan). Alle 2012 jongen die paratyfus overleefd hadden, bleven achter op de vluchten in 2013.

Mijn hoop in de medische wereld was weg. Ik werd te lang aan het lijntje gehouden en niets hielp, dus heb ik radicaal geselecteerd in 2013. Alle duiven waar ik maar iets bij vermoedde, ongeacht prestaties of kweekresultaten, verwijderde ik. Nadien was het weer opbouwen en heb ik er gelukkig geen last meer van gehad.

Het leven van een duivenmelker gaat niet altijd over rozen, maar bij de pakken neerzitten is niets voor mij. Ik begon opnieuw te bouwen. Veel jongen kweken en verleggen van de beste duiven, hard selecteren en in 2014 stond ik weer waar ik daarvoor stond.

Vanaf toen wist ik dat je genoeg jongen moet kweken en je betere duiven op tijd moet laten stoppen. Selecteren uit 100 is makkelijker dan uit 20. Maar goed, alles heeft zijn voor- en nadelen. Vaak is het wel zo dat hoe meer duiven je houdt, hoe groter de problemen zijn als er iets mis gaat. Een kleine kolonie is overzichtelijker en gemakkelijker te motiveren.

18 mei Drie stappen vooruit en twee achteruit

Dit duivenseizoen draait uit op een soap. Er mocht in Frankrijk gelost worden tot een minister van Transport daar een stokje voor stak. In België mag opgeleerd worden vanuit de lokalen, maar wedstrijden met dieren zijn verboden. Wat die beslissing met corona te maken heeft, ontgaat mij een beetje.

In Nederland mogen er trainingsvluchten gehouden worden zonder verplichting de klok uit te lezen. In gebieden met veel overnachtspelers dus weinig tot geen duiven in concours, er zijn immers veel overnachthokken die het gehele jaar opleren om aan twee of drie wedvluchten mee te doen.

De duivensport stond al aan de afgrond, maar dat lijkt deze crisis nog eens te gaan versnellen.

Het leven van een ‘columnist’ zou een stuk draaglijker zijn als hij geen kopjes hoeft te bedenken voor boven zijn artikeltjes. Want soms weet ik het niet, zoals nu. Dus doe ik nu maar als v d H. ‘In deze tijd’ zal wel niet altijd kloppen maar scheelt ‘denktijd’.

VERWARREND

Het is nu twee jaar geleden dat in Midden en West Brabant en ook in Zuid Holland nogal wat jongen stierven. Soms zo maar, van de ene dag op de andere.

Er werd, op advies van de dierenarts, tegen Adeno/Coli gekuurd maar zonder resultaat. Omdat sprake was van Rota virus, aldus een Duits dierenarts. Omdat het geen Adeno was, maar streptokokken beweerde een ander.

Anno april 2020 schijnt de geschiedenis zich te herhalen.

Kuurtjes tegen Adeno/coli helpen weer niet en van die kwaal lijkt ook geen sprake.

Bij Adeno/coli stoppen jongen met eten maar drinken des te meer. Vandaar die vieze platte mest. Op die enkele probleemhokken waarvan nu sprake nu eten ze ook niet maar drinken evenmin.

Jongen worden lusteloos, zitten op de bodem, vermageren en sommige tot velen gaan dood. Wat het mag zijn? Als dierenartsen het niet weten moet men dat mij niet vragen.

ENTSTOF

Overigens zijn er nu de vaccins tegen Adeno en Rota waar velen al zo lang naar verlangden. Gemaakt door Pharmagal in Slowakije. Het ene heet RP (Rota Paramyxo), het andere PHA (Paramyxo, Herpes, Adeno).

Men is zeer tevreden, geen dode jongen meer. Maar wat zegt dat? Wat mij betreft heel weinig. Nu zijn er gelukkig ook talloze hokken zonder problemen. Soms dezelfde waarop destijds jongen stierven, en daar is nu niet geënt. ‘Voor mij moeten die vaccins hun deugdelijkheid nog bewijzen’, zo schreef ik op mijn site.

En mijn tragiek is dat ik soms ook gelijk heb. Zo heeft fondkampioen Bart problemen met jongen die die nieuwe entstof ingespoten kregen. De duiven van diens maat zijn zelfs twee keer geënt, maar ook daar volop miserie!

EIGEN SCHULD

Als je weinig op de hokken komt zijn problemen verzekerd. Zoals:

-Vreemde duiven of jongen tussen je vliegduiven.

-Vliegers die op een ander hok binnen lopen met als gevolg dat hun bak wordt ingenomen.

-En zelf had ik opnieuw een uiterst vervelende ervaring. ‘Hulpje’ Daniel zou wat jongen ringen maar kwam uit het hok met het gezicht op half zeven en in elke hand een nestschotel. Bij twee van de zes (kweek)koppels lagen de jongen van enkele dagen oud dood in het nest, bij de andere de eieren ijskoud.

Meteen wist ik wat ik zou zien: Piepkleine beweeglijke ronde ‘stipjes’. Krijg je er op je armen dan merk je pas goed hoe irritant die krengen jeuken en begrijp je waarom duiven er voor gaan lopen. Wel dient gezegd dat ik kranten in de schotels heb en het dan o zo verleidelijk is het vulsel voor een volgend broedsel niet te verversen. Een excuus mag dat natuurlijk niet zijn.

DE LIEFHEBBER

Mensen stellen zich wel eens de vraag, wat het belangrijkste is om succesvol te zijn: Het hok, de duiven of de liefhebber? Voor mij is dat de liefhebber. Die zorgt er immers wel voor over een goed hok en goede duiven te beschikken. Zoals Belgisch Nationale Kampioen, Leo van Horenbeeck. Zijn 2^e Provinciale Kampioen grote HaFo jongen was een geschenk en zo ook zijn zonale winnaar Limoges. Kennelijk een van die mensen die uit duiven weten te halen wat er in zit.

GELOOF ER NIETS VAN

De tussenpersoon die hier ooit duiven kocht vroeg of ik een duif zou vervangen als die stierf of niet bevruchtte.

Met dode duiven moet je natuurlijk niet na jaren afkomen, zo liet ik weten.

Dat was duidelijk. Volgende vraag: Of ik die zou vervangen door een duif uit dezelfde ouders. Nu kreeg ik een onprettig gevoel, en terecht zo zou blijken. Ik kreeg het ringnummer van een driejarige doffer ‘die niet bevruchtte’ en dat bleek uitgerekend een broer van de 006. Dat zegt U natuurlijk weinig, maar dat was een prima vlieger en is nu een begenadigd kweker.

Ik vertrouwde de zaak nu helemaal voor geen meter en vroeg of de klant de ring op wilde sturen. Aldus gebeurde, maar… de ring die ik kreeg was doorgeknipt.

Ik reageerde niet, maar zoals verwacht deden zij dat wel. ‘De liefhebber in kwestie was goudeerlijk maar te zacht. Hij kon geen duiven dood maken, daarom had hij de ring maar door geknipt.’ Ik vroeg hoe de klant heette. Chen, zo bleek. Dat kwam er net iets te snel uit en wie heet daar niet Chen?    

‘ALS EEN STOFZUIGER’

Op een week tijd kreeg ik mails van Dirk, Ide, Dirk, Johan, Ludo, Rudy en Chris die allemaal hetzelfde goede nieuws hadden. Terwijl ze andere jaren rond deze tijd al een massa jongen kwijt waren, nu amper een pluim verloren.

Hier is er nog zo een.

‘De talloze duiven die men tegenwoordig door de weeks lapt nemen alles mee en fungeren als een soort stofzuiger’, wist de ene Dirk. ‘Nu er geen duiven gelapt worden zijn er ook geen verliezen.’

Als ik dit schrijf, 28 april, mag weer gelapt worden. Heeft hij gelijk? Als U dit leest zijn we 8 dagen verder en moet u het weten.

NIEUWERKERKEN

Hier ging (afkloppen) slechts een jong verloren. Ze werd aangemeld door iemand uit Nieuwerkerken. Dat plaatsje kende ik. Niet zo ver van de gekende Herbots en een mooi dorp, zo herinner ik me. Vroeger ging ik er wel eens duiven halen bij Jef Kempeneers, destijds een vermaard fondspeler wiens duiven gegeerd waren in Japan. Na zijn overlijden heeft de zoon nog even mee gespeeld. Maar hoe mooi het dorp ook is, zo ver rijden om een jonge duif op te halen doe ik niet meer en ik me. En beloofde ‘het kaartje’ te sturen. Voor ik echter kans zag dat op de bus te doen zat de duif hier terug op het hok.

Zo iets houd je toch niet voor mogelijk? Hemelsbreed 70 km en zonder enige africhting. Hetzelfde maakte ik eens mee met een duif van dhr. E C uit De Pinte. En die maakte het nog bonter, die vloog heen en weer. Met zo’n forens konden we geen van beide iets doen, de duif zit nu bij het jongste lid van de club.      

OPLEREN

Weer enkele mails van herintreders. Verrassend hoeveel er toch nog zijn. De meeste zijn 55 plus en vinden dat duivensport wel erg veel is veranderd.

Zo weten sommigen niet goed raad met verduisteren en opleren. Wat opleren betreft is er geen vaste regel. Je kan beginnen vanaf een leeftijd van 100 dagen en niet al te veel later, maar hoe dan verder hangt helemaal af van de omstandigheden.

Trainen ze aan huis geen meter, en dat hoor je steeds meer, dan kan je niet voorzichtig genoeg zijn. Trainen jongen wel fanatiek dan kan veel. Kan je zelfs van 10 km starten en hoef je er niet vaak mee op stap!

Beroemde woorden van de toenmalige voorzitter van de Elfstedenvereniging. Henk Kroes heet hij, hij was naast voorzitter van de Elfstedenvereniging, de organisator van ons beroemdste sport evenement, ook nog bestuurder van een groot orgaan voor natuurbeheer hier in het noorden.
Die woorden schoten door mijn hoofd toen ik deze week bericht kreeg vanuit de afdeling Friesland dat er een afspraak gemaakt on worden met één van de controleurs van de afdeling. 
Controle op het clubgebouw om te zien of we "coronaproof" kunnen inkorven. Het protocol dat we als vereniging hebben opgesteld is goedgekeurd, het instructie filmpje van Falco Ebben en de regels van het Covid team van Afdeling 10 en Friesland deden de rest.
Het kan weer, vliegen met de duiven. Ik begreep dat afdeling 9 en 10 dit weekend al hebben gevlogen, komend weekend gaat ook Friesland los, eerst met een oefenvlucht, daarna kan er gevlogen worden als klokvlucht, echter geen competitie, zover is de landelijke lockdown nog niet opgeheven.
Netjes in de pas blijven, lijkt mij ook niet meer dan normaal in deze toch op zijn minst opmerkelijke tijden.
Liefhebbers kunnen weer bezig met waar ze elke dag naar toe werken: duiven zien thuiskomen van de wedvluchten met hopelijk een hele vroege of een superserie. 

Wat ik zelf nog te melden heb? Eigenlijk niet veel, zoals bekend wordt hier toegelegd op het kweken van marathon duiven, deze worden uitgezet naar diverse liefhebbers, dit vanwege niet te combineren werkzaamheden en vrije tijd, tenminste als we daar weer aan kunnen beginnen als de regels nog verder versoepelen. 
Dit jaar wilde ik ook al mee gaan doen aan wat OLR's, maar door alle gebeurtenissen heb ik dit jaar meer gebruikt ter oriëntatie. Ik ga volgend jaar zeker wat duiven kweken voor verschillende races. Heb er ondertussen al wat gevonden, om te beginnen dan. Niet te duur en mooi om wat ervaring op te doen in dit gebeuren. het is net als het opstarten van de postduivenhobby in verenigingsverband. Je moet ergens beginnen, rustig kijken hoe het gaat en van daar uit steeds een stapje verder bouwen. De eerste jaren verwacht ik er dan ook niet teveel van, alleen plezier en lering.
Ook de Holle Kroppers, het sierduivenras dat ik al sinds mensheugenis fok heeft weer wat meer aandacht, direct resulterend in een aantal jongen dat al een aantal jaren niet meer was gerealiseerd. Zo zie je maar, waar een wil is is een weg.

Op de foto de '56. Ze is van 2013, als jaarling vliegster  zichzelf al op de kaart gezet, in 2015 een paar excellente noteringen in S-4 bijeen gevlogen vanaf Aurillac en Cahors waarna ze meteen op de kweek ging. 
Op de kweek moet het immers gebeuren en dat lukt alleen als je de goeden durft in te houden. 
Haar kinderen rechtvaardigden deze stap, ondertussen zijn er daar ook al een aantal van op de kweek gekomen. Ras: gewoon een kruising van twee duiven, beetje Overwater, beetje KC Friesland, beetje nog meer goede lijnen. Beide ouders via Marktplaats gekocht. Soort: vroeg op de plank en consistent of was het toch ras Logemann, geen ééndagsvliegen. 
Kosten voor de vader van de '56: 35 euro, voor de moeder van de '56 ook 35 euro, de partner van de '56 kocht ik voor 125 euro op een gerenomeerd hok, op advies van deze liefhebbers. Resultaat een goed kweekkoppel en heel veel plezier. Zo kan het dus ook.
Oh ja, dat duifje dat de 2de vloog in S-4 van Bergerac vorig jaar heb ik gewoon gekregen, maar daar heb ik al vaak wat over geschreven.

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl

Om weer niet over de ellende van de corona te beginnen heeft dat me er toe aangezet om het over een ander onderwerp te gaan hebben. De aanzet hiertoe heeft geleid dat op de TV sportbeleving wordt uit gezonden die in het verleden plaatsvonden. Nu in deze tijd geen directe sport meer wordt uitgeoefend, in welke vorm ook, worden de sportliefhebbers zoet gehouden met hoogtepunten uit de sport uit de vergane tijd. Onder andere kan men kijken naar hoogtepunten van het Voetbal, Tennis, en ritten in Tour, de Giro en de Vuelta en nog veel meer. Heel mooi om dat nog eens terug te zien maar de clou er van is geen verrassing meer. Je weet immers wie er wint! Je beleeft de spanning niet meer zoals je die had toen het echt plaatsvond. Nu zit je niet meer op het puntje van je stoel en bruist het bloed niet meer door je aderen. Nee, op den duur gaat het zelfs vervelen. Helaas wordt over de duivensport op de buis niet gerept. Die sport heeft een apart karakter en die ook door aparte mensen wordt bedreven. Door een soort mensen, veelal mannen, die al jong besmet werden door een virus of met een bacil. De duivenbacil! Dat is een klein dingetje dat in je kruipt en waar je moeilijk vanaf raakt. Grotendeels werden de mensen van de wereldbevolking immuun voor dat ettertje maar bij de duivenliefhebbers bleef dat in hun lijf vastgeplakt. Zo echt, dat ze er door verslaafd raakten. Niet in verwerpelijke zin, maar in de zin die ‘Prettig Verslaafd’ heet. Het is moeilijk uit te leggen hoe dat voelt. Dat is iets wat je moet overkomen en waar de liefhebber zich zelf geen antwoordt op kan geven. Bij het nieuwe duivenseizoen van 2020 had iedere liefhebbers weer grootse plannen. In gedachten zagen ze zich al getooid met een bloemenkrans voor een behaalde overwinning op groot niveau. Onlangs toen de kampioenen en wedvluchtwinnaars van ‘Limburg Totaal’ hun huldiging kregen bij de ‘Nacht der Kampioenen ‘ kreeg ik van diverse liefhebbers hun verwachtingen voor het nieuwe seizoen te horen. En van iedereen kreeg ik te horen dat ze hoopvol waren. In het stille seizoen hadden ze hun uiterste best gedaan om hun duiven met een goede verzorging door de winter heen te krijgen. Bij die verzorging hadden ze niks onverlet gelaten om te doen wat regel is in het soigneren van de duiven. Zo deed dat natuurlijk ook de Midfond Duifkampioen Jean Hornesch uit Cadier en Keer. Om er maar ene uit te lichten. Met goede duiven en een goede begeleiding is deze genoemde liefhebber een kampioen met een grote K. Ieder seizoen is deze Jean Hornesch in beeld. En waar dan? In zijn samenspel Maasvallei, bij de Wefo en bij Limburg Totaal staat deze kampioen telkens te kijk. En niet sinds kort maar al heel, heel wat jaren is deze, in alle concoursen waar hij meedoet, een van de mannen die te kloppen is. Om uit te zoeken wat deze Jean Hornesch in het verleden al gewonnen heeft dat is monnikenwerk. Wel zeker duizend wedvluchtuitslagen zouden dan nageplozen moeten worden. Om de tel kwijt te raken. Terugblikkend op het voorbije seizoen van 2019 is te zien dat hij bij zijn samenspel ‘de Maasvallei’ drie keer de bloemen kreeg en bij het elite gezelschap van de ‘Wefo’ ook weer twee maal. En die overwinningen hebben namelijk franje. Omdat ze gewonnen werden tegen tegenstanders die goeie duiven hebben en verdomd goed weten hoe ze daar mee om moeten gaan. Anders gezegd, niet tegen amateurs maar tegen profs! En die profs trillen van ongeduld om aan het nieuwe vliegseizoen te beginnen. Maar wie de ontwikkelingen in de sportwereld goed volgt, die zit met de vraag; ‘Wanneer zal dat zijn’ ?

Pie.