Zondag 5 maart 2017. Het was vandaag weer eens zo’n zondag zoals vele, vooral  werkende, duivenmelkers zich wensen. Een redelijke temperatuur en een hemel waarin wolken en zon elkaar afwisselden maar waarbij de zon overheerste. Een heerlijke zondag(morgen) dus om eens een paar uurtjes in het hok (en daarom heen) te rommelen.

Naast de gebruikelijke verzorging die bij het hierboven beschreven weer gewoon wat lekkerder verloopt  maakte in van de gelegenheid gebruikt om de resterende acht jonge duiven die zich nog in het kweekhok bevonden te spenen. Dit kon pas nadat er in het jonge duivenhok ruimte was gemaakt. Een aantal over-doffers moest een beetje inschikken om een afdeling voor de junioren vrij te maken. Binnenkort zal ik nog eens door deze doffers heen lopen want de meesten van hen zal ik niet meer nodig hebben.

Na het verplaatsen van de doffers moest het hok nog even goed gereinigd worden. Gezien het geringe aantal duiven dat de laatste tijd in het jonge duivenhok zat doe ik dit in deze hokken de laatste weken slechts een keer per week. Een echt grote schoonmaak was niet nodig want qua milieu verschilt het hok niet veel van het hok waarin de jongen opgroeiden. Immers, hun vaders huisden de hele winter voor de kweek in hetzelfde hok als de over-doffers.

Echter voordat het achttal kon gaan genieten van hun nieuwe woonomgeving dient er nog een klusje verricht te worden. Al twee seizoenen was het windbreekgaas in het raam tussen hok en volière stuk. Dit was vooral ongemakkelijk bij het neerlaten van de verduistering.  Deze fungeerde als guillotine wanneer jonge duiven op het verkeerde moment door de gaten in het windbreekgaas kropen. Vooral tijdens mijn afwezigheid moesten mijn vervangers er goed op letten.

De afgelopen beurzen vergat ik echter steeds nieuw windbreekgaas aan te schaffen. Tot aan gisteren op de voorjaarsbeurs toen ik mij net op tijd realiseerde dat ik nog gaas kopen moest. Aangezien ik de laatste tijd vrijwel niets meer uitstel wat gelijk gedaan kan worden, ging ik vanmorgen direct aan de slag. Het goed strak krijgen van het windbreekgaas wilde in het verleden nog wel eens een beetje mislukken maar heden morgen liep het prima. Binnen een floep en zucht zat het groene goedje redelijk strak op zijn plaats. De jongen kunnen dit jaar niet meer onder de verduistering door kruipen.

Ook prima liep gisteren (en vermoedelijk ook vandaag) de voorjaarsbeurs. Doordat ik mijn duivinnen ’s morgens nog even wilde laten vliegen arriveerde ik er pas tegen 11:00 uur. De consequentie was dat ik een flink eind van het expocentrum moest parkeren. Sterker nog, nooit stond ik zo ver weg. Een goed teken en tijdens de wandeling passeerde ik alleen maar Polen en Duitsers. De voorjaarsbeurs kent duidelijk een steeds internationaler karakter. Bij binnenkomst waren de hallen dan ook bomvol. Bomvol met melkers uit alle windstreken van Europa.

Het werd voor mij een beurs die anders was dan andere beurzen. Het was immers voorlopig mijn laatste duivenbeurs in West-Europa. Het zorgde ervoor dat ik toch anders tegen de zaken aankeek. Bewust en onbewust.

Bewust liet ik een aantal structurele verbeteringen die ik aanvankelijk zou aanschaffen lopen. Voor één seizoen heeft een investering in nieuwe drinkgoten voor de volières geen zin. Om over het automatiseren van het openen van de spoetnik helemaal maar niet te spreken. Jammer want ik vond en vind het een prachtige uitvinding maar voor één seizoen is het een veel te grote investering.

Onbewust had ik het gevoel iets meer afstand te voelen. Iets beschouwelijker en iets minder betrokken liep ik tussen de stands. Natuurlijk sprak ik met vele bekenden maar in tegenstelling tot andere jaren ging het niet of nauwelijks over duiven. Iedereen was vooral erg geïnteresseerd in mijn naderende afscheid van onze mooie sport. Het deed mij zeker goed om te horen dat een groot aantal gesprekspartners dit betreuren. Ze begrijpen echter goed dat het voor mij een unieke kans betreft. Al bij al vloog de tijd toch weer om en verliet ik tegen 17:00 uur de inmiddels vrijwel lege hal met enige weemoed. Ik zal deze beurs wel een beetje gaan missen. Waarschijnlijk zijn er in het Verre Oosten wel leuke alternatieven. Ik ben wel erg benieuwd of de voorjaarsbeurs over een jaar of tien in de huidige opzet nog bestaat. Vermoedelijk wel.

Over tien jaar bestaat de afdeling Noord Holland vrijwel zeker niet meer in haar huidige vorm en opzet. Niet alleen door de plannen van het nieuwe NPO bestuur (die ik een warm hart toedraag) maar ook doordat er binnen de afdeling Noord Holland sinds haar vorming vrijwel geen enkele harmonie ontstaan is tussen de leden uit de verschillende windstreken. In het verleden probeerden verschillende besturen dit nog enigszins te camoufleren door de boel zo goed en zo kwaad als het ging bij elkaar te houden maar de laatste jaren lukt dit niet meer. Het is momenteel “ieder voor zich en God voor ons allen”. Het egoïsme viert hoogtij en de no-nonsens aanpak van het huidige bestuur versterkt dit. Men volgt simpelweg de meerderheid tijdens de vergadering en stuurt naar mijn mening niet voldoende op eenheid, eerlijkheid en algemeen belang.

Dieptepunt was naar mijn mening het voorstel en de besluitvorming over de punten voor de afdelingskampioenschappen. Voor drie van de zes onderdelen (Vitesse, Jonge Duiven en Natoer) is het nu zo dat hiervoor de punten behaald in de kleine kring (de cc) tellen. Ware het niet dat een rayon (rayon 4) geen kleine kringen kent omdat er in een deel hiervan geen cc te maken is omdat er in het zuidelijk deel van dit rayon te weinig leden wonen om een kleine kring te vormen. Hoe oneerlijk kun je het maken? Op drie van de zes onderdelen (en niet de onbelangrijkste) mogen de meeste leden de punten halen in spelverbanden met een relatief klein aantal leden, terwijl een andere groep het moet doen met een spelverband met relatief veel leden, d.w.z. concurrenten. Onbegrijpelijk vooral omdat je er als bestuur bent voor alle leden. Natuurlijk won uiteindelijk de schijndemocratie. Het eigen belang om de punten “rond de kerk” te kunnen behalen prevaleerde in stemming natuurlijk boven het algemeen belang. De uitkomst was op voorhand voorspelbaar, immers vier van de vijf rayons kennen kleine kringen …..

Ook een aanfluiting was wat mij betreft de gang van zaken rond de trainingsvluchten. Ter elfder ure trok het bestuur haar oorspronkelijke voorstel in omdat er een alternatief voor de overnachtfondspelers beschikbaar was. Wekelijks wordt er een doordeweekse oefenvlucht georganiseerd in samenwerking met Zuid Holland. Over de exacte invulling van deze vlucht was men erg vaag. Ook wie het exploitatierisico loopt werd niet erg duidelijk. De voorzitter van de fondclub Noord Holland was hierin nog het meest reëel. Hij meldde dat dit gedragen moest worden door de leden die gebruik maken van deze vluchten …..

Al bij al was het wat mij betreft een vervelende vergadering want ook de gang van zaken rond het benoemen van de kiesman van Noord Holland voor de NPO vergaderingen verdiende bepaald niet de schoonheidsprijs. De enige twee positieve zaken op voorlopig mijn laatste afdelingsvergadering waren de aanmelding van twee nieuwe bestuursleden en het ontvangen van de Zilveren NPO-speld door secretaris Tiny van Santen. Tiny beheerde negen jaar met veel toewijding en ijver het secretariaat en werd voor haar inspanningen beloond met mooie woorden en dus de Zilveren NPO speld die haar werd opgespeld door NPO bestuurder Harry Meijners.

OP EIGEN HOK

Vliegen de duivinnen sinds deze week weer dagelijks hun rondjes. Na een aarzelende start op maandag beginnen de duiven steeds beter te vliegen. Echt goed vliegen doen ze nog niet maar de duur neemt wel toe. Na zes dagen vloog er vandaag al een behoorlijk koppel een ruime vijftig minuten. De snelheid is nog niet goed, evenals de hoogte en de compactheid van het koppel. Echter alle duiven vliegen en dat is voor dit moment prima.

Niet prima is de eetlust van de dames. Het motortje werkt nog niet helemaal want ze eten simpelweg te weinig. Hoe weinig ik ze ook voer (iets meer dan 20 gram per duif per dag) er blijft altijd voer liggen. Ik houd er niet van en ik vind het vervelend. Een duif die goed is bunkert en schrokt het voer naar binnen. De komende dagen zal ik het nog aankijken maar anders zal ik toch (ongepland) contact opnemen met mijn medisch adviseur uit het Zuiden van het land.

Tenslotte wil ik de lezers nog wijzen op iets dat ook voor de laatste keer plaats vindt. Er staat nog tot maandag avond 6 maart 20:00 uur een bon van mijn te koop op http://www.gps-auctions.com/Auctions.aspx?auctiontype=u. Het is de laatste bon die ik vooralsnog de komende tien jaar zal schenken (als alle plannen gaan zoals ze gaan). Degenen die dus nog met een jonge duif van mijn hok willen spelen moeten dus snel handelen. De prijs is nog allervriendelijkst dus dit is geen reden om dit niet te doen. Het doel is bovendien goed want de opbrengst gaat namelijk naar de alom gewaardeerde competitie WHZB .

Tot volgende week,

Michel Beekman

• Vorige
• Volgende