Zondag 12 november 2017. Ik vermeld altijd de datum aan het begin van mijn weekstukken en waarom weet ik eigenlijk niet precies. De datum zou ook onder het stuk kunnen staan. Wellicht heeft het er mee te maken dat ik ooit ergens, naar ik meen in 2008, begonnen ben om na de vlucht een kort stukje, meer een blog, te schrijven op mijn site.

Ruwe stukjes nog direct getypt op de beheerpagina van de site en niet in Word zoals al vele jaren het geval is. Kort ook en alleen over de vlucht van de dag ervoor. Door de jaren heen is het vervolgens allemaal een beetje gegroeid. De inhoud van het schrijfsel maar ook het aantal doorplaatsingen en dus het aantal lezers.

Beginnen met juist de datum van vandaag is echter wel bijzonder omdat de datum van vandaag mij sinds augustus heeft bezig gehouden. Toen werd namelijk vastgesteld dat de totale verkoop van mijn duiven definitief doorgang zou vinden en dat dit op 12 november 2017 zou plaatsvinden. Niet alleen betekende dit de start van veel activiteiten om zo’n verkoop mogelijk te maken, ook markeerde het vaststellen van deze datum het voorlopige einde van mijn actieve duivensport carrière.

Na het onder de hamer brengen van de 90 uiterst streng geselecteerde duiven zullen de hokken in de achtertuin in Aalsmeer leeg staan. Dit is best een vreemde gedachte wan ik weet nog als de dag van gisteren hoe in maart 2002 de eerste duiven in de achtertuin aankwamen en waarin ze verbleven. In een in de haast gefabriceerd hokje want de vergunning voor het geplande, grote, hok liep onverwachts vertraging op. Een duivinnenkast van 1,40 bij 1,00 meter geplaatst op 4 blauwe vaten was het tijdelijke onderkomen waarin de eerste jongen die naar Aalsmeer kwamen een maandje woonden. Dit noodhokje zou later getransformeerd worden tot het zogenaamde hangende hokje. Een hokje met een open voorzijde waarin menig topduif zijn of haar jeugd zou doorbrengen. Het beste voorbeeld hiervan is Gini, maar er waren er meer.

Vandaag markeert dus het, in ieder geval voorlopige, einde van een tijdperk van 33 jaar duivensport. Het begon in de winter van 1984 toen ik de nog op volkstuin wonende oudgediende duiven van mijn vader begon te verzorgen. Mijn vader had het te druk om op twee plaatsen duiven te houden (want de vlieghokken stonden in de tuin achter het ouderlijk huis) en ik wilde niet dat van deze duiven afscheid genomen zou worden. Ook toen was afscheid nemen van duiven al niet mijn beste eigenschap.

Van het verzorgen kwam het jaar daarop vliegen. Gezien de toename van het aantal duiven betekende dit dat er een nieuw hok moest komen. Een hok dat verrees in de winter van 1986 en vervolgens ieder jaar een beetje verbouwd werd. Groter en beter want een fanatiek duivenmelkertje was geboren.

Dit fanatisme is altijd kenmerkend geweest voor mijn stijl van duiven houden. Behalve gedurende een korte periode in de jaren negentig is dit tot de dag van vandaag of beter gezegd tot 17 september 2017 zo gebleven. Vooral in de periode in Aalsmeer transformeerde het duiven houden tot een soort levenswijze, zoals mijn vrouw dat altijd noemt.

Vrijwel alles stond in het teken van de duiven. Het bracht namelijk veel plezier. Zomers op de vluchten en vooral de laatste jaren ook ’s winters in het land. Mijn duivenwereld werd steeds groter vooral door de contacten die ik door het wekelijkse schrijven opdeed. Plaatselijk, werd provinciaal, provinciaal werd landelijk en de laatste jaren werd de aandacht ook verlegd naar België. Er zijn gewoon simpelweg heel veel leuke mensen te ontmoeten in de sport die mij zo fascineerde en nog steeds fascineert.

Aan deze manier van leven kwam vorig jaar om deze tijd een beetje abrupt einde. Toen begon het mij te dagen dat mijn toenmalige werkgever wel eens niet veel langer mijn werkgever zou kunnen blijven. Een nieuwe werkgever is namelijk vrijwel altijd een beetje lastig als duivenmelker. Je moet het gecompliceerde leven van een duivenmelker dan immers weer inpassen in de nieuwe situatie. Andere tijden, afstanden, etc. Toen het doek viel voor mijn werkgever en ik daags erop gebeld werd door een collega uit Oostenrijk besefte ik voor het eerst dat een nieuwe werkgever wel eens een echt supergrote invloed zou kunnen hebben op mijn zo vertrouwde (duiven)leven.

Na dat telefoontje realiseerde ik mij dat het buitenland lokte. Het leverde mij een onrustig weekeinde op want dit zou betekenen dat ik mij vertrouwde bestaan helemaal op de kop zou moeten gooien. Tijdens mijn overpeinzingen gedurende dit best wel onrustige weekeinde werd mij duidelijk dat er meer in het leven was (en is) dan duiven.

Ik besloot voor mijzelf dat mocht er een aanbod komen ik dat ik dit een serieuze kans zou geven. Het aanbod kwam echter veel sneller dan verwacht. Reeds vijf dagen later en zelfs van twee kanten. Bij beide firma’s was er sprake van een locatie aan de andere kant van de wereld. Dat was even schrikken maar al spoedig ontstond ook hier het besef dat het een unieke kans zou zijn.

Uiteindelijk resulteerde een aanbod al vlot in mijn huidige arbeidscontract. Het laatste jaar van mijn duivensportcarrière was aangebroken. Een laatste, intensief en succesvol jaar dat vandaag met de verkoop in Rijsbergen eindigt.  Het team van De Duif heeft er geen half werk van gemaakt. Hopelijk zorgen deze inspanningen en de toch nog steeds kwalitatief sterke selectie, ondanks veel verloren topduiven in het seizoen 2017, voor een mooie verkoop als afsluiting van een tijdperk.

Een mogelijke nieuw begin. Het Nederlandse tijdperk krijgt echter wellicht in het Verre Oosten ergens in het vierde kwartaal van 2018 een vervolg. Gisteren heb ik namelijk een huis gevonden waar het duiven houden op beperkte schaal tot de mogelijkheden zou moeten kunnen behoren. Het huis heeft namelijk een hoog gelegen dakterrasje waarop mijn twee Habru-volières kunnen staan. Ook in de mini tuin achter het grote terras achter mijn nieuwe woonkamer zijn mogelijkheden. Mogelijkheden die nog eens versterkt worden door het feit dat er achter het huis geen sprake is van directe bebouwing of begroeiing.

Het nieuwe huis zal begin volgend jaar betrokken worden en de periode tot aan augustus 2018, het moment waarop ook de dames naar Maleisië afreizen, zal ik aanwenden om de plannen nader te overdenken en nader uit te werken. In het zelfde weekeinde waar aan de ene kant van de wereld mijn duivensport stopt werd dus aan de andere kant van de wereld de kiem gelegd voor een mogelijk vervolg. Dit kan bijna geen toeval zijn. Een toeval dat gisteren overigens nog groter bleek want de vorige inwoners van mijn nieuwe huis hebben hun roots liggen in Rijsenhout en Aalsmeer. Sterker nog op de Aalsmeerderweg slechts een paar honderd meter verderop. De wereld is ongelooflijk klein.

OP EIGEN HOK

Hier heeft mijn vader samen met sportvriend Rob en vrouw Erna een ongelooflijk stuk werk verricht door de duiven in het totaal 8 weken te verzorgen. Hopelijk wordt deze inspanning een beetje beloond door een mooie verkoop.

Hierna rest de grote schoonmaak zodat de hokken over een jaar of tien weer in gebruik genomen kunnen worden. In mijn, ons, denkbeeldige masterplan staat namelijk dat wij ongeveer tien jaar in den vreemde willen blijven om vervolgens nog vele jaren lekker in Aalsmeer te wonen. De tijd zal leren wat hiervan terecht komt. Een ding heb ik vorig jaar om deze tijd namelijk geleerd. Het leven neemt onverwachte wendingen.

Tot volgende week,

Michel Beekman