- vrijdag 08 december 2017
Zondag 3 december 2017. Tegenwoordig slaap ik vrijwel iedere dag die ik vrij heb een gat in de dag. Zo ook vandaag. Kennelijk vermoeien de doordeweekse dagen mij hier toch meer dan ik tijdens de werkweek ervaar. Ik vermoed dat het komt door de nieuwe woonomgeving met het vooral intensieve verkeer en de nieuwe werkomgeving met communicatie in zowel het Engels als het Duits. Met bovendien een minder directe cultuur alsmede een iets andere manier van werken. Niets gaat vanzelf en over alles moet ik eerst nadenken.
Op het werk betreft het vaak zaken waar ik normaal gesproken niet bij stilstond. Hoe wil ik iets letterlijk zeggen, met wie moet ik overleggen, wie neemt uiteindelijk het besluit, etc., etc. In het verkeer van en naar het werk moet ik vervolgens bijna letterlijk ogen van achter en van voren hebben. Niet zo zeer door het gedrag van de automobilisten maar vooral door het gedrag van de brommertjes/motoren. Die vliegen mij vooral tijdens de spitsuren aan alle kanten voorbij. Een moment verslappen is er niet bij. Ook voor het nemen van de juiste afslag trouwens. De lokale routeplanner is fantastisch maar rechtdoor betekent hier niet altijd dat een deel van de weg niet afbuigt. Als je dan even niet scherp bent zit je toch op de verkeerde weghelft en neem je uiteindelijk toch de verkeerde route.
Ook op de verkeerde route zitten wat mij betreft veel bestuurders van de afdelingen in duivenland Nederland. Als ik mij de laatste ledenraad van de NPO nog eens voor de geest haal kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat bij veel afdelingsbestuurders het kwartje nog niet gevallen is. Waar het NPO bestuur bijna wanhopig probeert om een duivenland Nederland te creëren met gelijke spelregels voor iedereen vallen veel afdelingsbestuurders terug in het klassieke patroon. Als belangenbehartiger van de afdelingsbelangen. Met hun eigen regeltjes, wensenlijstjes en wat al niet meer zei.
Het zijn stuk voor stuk mannen die veel van hun tijd in de duivensport steken waardoor het voor de gewone liefhebbers mogelijk is om de sport te bedrijven. Hiervoor heb ik veel respect want wie is er tegenwoordig nog bereid om tijd te steken in iets waaruit men niet direct een persoonlijk gewin haalt. Bij het uiten van kritiek moet daarenboven ook niet vergeten worden dat de bestuurders geen betaalde krachten zijn. Dit neemt echter niet weg dat ik mij echt verbaasd heb tijdens het volgen van de laatste ledenvergadering.
Het leken wel de edelen uit de zestiende eeuw die soms het woord voerden met hun belang uit eigen regio en hun pacten in plaats van moderne bestuurders uit de eenentwintigste eeuw. Heden ten dage en al heel wat eerder wordt aan de kinderen op school al geleerd dat samenwerking de sleutel tot succes is en dat individualisme uiteindelijk niets brengt. Het lijkt erop dat veel afdelingsbestuurders te lang geleden naar school geweest zijn.
Tijdens de vergadering zag ik maar weinig bruggenbouwers. Een enkeling probeerde het maar de meesten hadden als hoofdtaak het verdedigen van de belangen van de eigen achterban. An sich is daar niets mis mee maar als bestuurder op een NPO ledenraad is het geen onwenselijk gedrag om wat water bij de wijn te doen om het gezamenlijk belang te dienen. Er is immers geen afdeling in Nederland meer zo sterk om zelf haar broek op te houden en ook de huidige interprovinciale samenwerkingsverbanden hebben geen andere status dan die van een grote attractiecommissie. Als volger aan de zijlijn zonder eigen belangen is de conclusie eenvoudig. Het is zaak nu eindelijk eens te gaan samenwerken binnen de Duivensport in Nederland. Lever een stukje van het eigen belang in ten faveure van het algemeen belang en verdedig dit naar uw achterban in plaats bijna zonder na te denken het belang van uw achterban te verdedigen.
Overigens maakte de vertegenwoordiger van het bestuur van mijn afdeling (Noord Holland, waarvan ik ook in 2018 gewoon lid blijf) het misschien wel het bontste van allemaal. Hij sprak over de belangen van zijn achterban en hun wensen zonder dat deze wensen besproken waren op een afdelingsvergadering.
Vooral zijn betoog over het vliegprogramma doet in retrospectief vreemd aan wanneer je in ogenschouw neemt dat voor de komende najaarsvergadering van 8 december(!) maar liefst 10 van de 46 verenigingen de moeite genomen hebben een tegenvoorstel hierover in te dienen. Voorstellen die in de meeste gevallen helemaal niet lijken op dat van het afdelingsbestuur en afkomstig zijn van veelal de grote verenigingen. Verenigingen waar veel liefhebbers lid zijn die weten waar Abraham de mosterd haalt. Het zou de vertegenwoordiger van de afdeling Noord Holland dan ook sieren om tijdens een NPO ledenraad over zulke belangrijke zaken pas te spreken over de belangen van de achterban als hij daadwerkelijk weet wat er leeft bij de achterban in plaats van het verkondigen van een bestuursstandpunt.
Voor de overigens belachelijk late najaarsvergadering zou het wellicht ook nog een ideetje zijn om het bestuursvoorstel terug te trekken zodat de voorstellen van de diverse verenigingen een eerlijke kans zouden krijgen. Respect voor je achterban zou je dit kunnen noemen, maar misschien ben ik met deze zinsnede wellicht iets te respectloos richting het bestuur. Eigen belang kan mij in ieder geval niet verweten worden.
OP EIGEN HOK
Is het duivenbestand voor de tweede keer binnen korte tijd naar nul teruggebracht. Alle gekheid op een stokje, de twee ontsnapte duiven werden afgelopen maandagmorgen om 9:00 uur opgehaald door een niet zo heel vrolijke chauffeur.
De hokken staan dus weer leeg en het is nu tijd voor de “grote kuis” zoals mijn Vlaamse sportvrienden het plachten te zeggen. Mijn oude heer zal deze taak op zich nemen. Voorlopig alleen want zijn steun en toeverlaat die hem tweemaal per week hielp is uitgevallen met een zeer ongemakkelijke aandoening. Hopelijk volgt een spoedig herstel want het is bovenal erg vervelend voor hemzelf.
In februari zal ik zelf ook mijn steentje bijdragen. Vanaf 9 februari ben ik op een kleine onderbreking na voor een vakantie van iets meer dan 3 weken in Nederland. In die periode zal ik ook de damwandprofielen voor het jonge duivenhok bestellen er afhankelijk van de weersomstandigheden ze erop maken.
Voor het overige weinig nieuws uit een in deze tijd wat vaker regenachtig Kuala Lumpur, anders dan dat ze ook hier aardig grote roofvogels hebben. Het exemplaar op de foto fotografeerde ik ongeveer 100 meter vanaf mijn nieuwe huis. De lokale vogeltjes probeerden hem te verjagen maar hij reageerde niet of nauwelijks. De avond na het maken van de foto heb ik geprobeerd te achterhalen om welk soort vogel het ging. Dit lukte mij niet, wellicht weet een van de lezers het wel. Ik houd mij aanbevolen.
Tot volgende week,
Michel Beekman
