Roger Casier
- vrijdag 17 februari 2023
En toen kwam 1965 en ik was 18 ! Een ongelofelijke tijd . Een onvergetelijke tijd .
Dat het er soms vrolijk aan toe ging ziet u hier op een kopie van een foto mij bezorgd door een vriend .
Mijn vader Jerome en onze buurvrouw Maria De Latere op de praalwagen van de duivenmaatschappij ter gelegenheid van de inhuldiging van de pastoor .
En bij de kachel las ik , DE DUIVENPOST , een roddelkrant in handen van een zekere Raymond Matthijs , die een krantenwinkeltje uitbaatte in Oedelem , ongeveer 15 km van onze deur , en daarnaast nog duivennieuwtjes sprokkelde en ook nog met de duiven speelde , en lang niet slecht !
Raymond dweepte met de legendarische mannen uit Moere , Catrysse & Devriendt , en om dat kracht bij te zetten drukte hij regelmatig het palmares af van zijn SCHONE BLAUWEN die hij gekweekt had uit die soort .
Die Schone Blauwen was gene gewone en ik trok mijn stoute schoenen aan en schreef een mooie brief naar meneer Matthijs of het soms niet mogelijk was om eens een koppel eitjes te krijgen uit zijn crack , bijvoorbeeld als hij op weduwschap gezet werd , na 10 dagen broeden , en die eieren toch weggegooid zouden worden
En het ongelooflijke gebeurde ! Ik kreeg een mooie brief terug dat ik rond half april mocht komen en dat ik moest zorgen dat ik een koppel voedster ouders achter de hand had .
Ik was in de 7de hemel .
En ik trok dus rond die tijd met MIJN FIETS naar Oedelem om die eitjes .
Spijtig dat ik tegen papa niet meer kan zeggen : " Weet je 't nog ? "
Ik was ook nog mijn weg verloren , ik zat in Knesselare , meer dan 5 km te ver !
Toen ik bij Raymond belandde schudde die het hoofd , maar schreef toch de volgende week in zijn krantje dat hij mij bewonderde om mijn doorzettingsvermogen , volgens hem zou ik een heel groot kampioen worden !
Enfin , ik terug naar Dudzele , met die eitjes in mijn linkerhand , in de zak van mijn regenmantel ,
en met mijn andere hand mijn stuur vasthoudend ( of wat dacht je ? )
Ik weet nog altijd niet hoe die eieren de tocht overleefd hebben ! Maar er kwam toch een jong uit !
Een prachtige blauwe witpen , een duiver . En omdat ik het aan meneer Matthijs beloofd had , vroeg ik aan vader om die blauwe witpen niet te spelen .
Hij zou als kweekduif voorbestemd worden en nooit geen mand zien .
Maar pa kon het niet laten en mijn favoriet werd toch meegegeven .
Resultaat : een rampvlucht in juni en mijn droom was foetsie , samen met nog een paar anderen
En toen heb ik mij , godverdomme , heel erg kwaad gemaakt . Zo'n kans zou ik nooit meer krijgen !
En van dan af begon ik ons moeder te bewerken , zij moest vader overtuigen om mij mijn eigen weg te laten gaan
In die zomer begon ik ook te werken en ik kreeg ook drinkgeld van mijn loon , dat ik braaf aan ons moe gaf , dat was heel normaal in die tijd .
Ik voelde mij al een hele vent .
Ik was niet akkoord met de aanpak van vader ( generatieconflict ? )
Ik was ook niet akkoord met de manier waarop hij een hok bouwde , ik wilde meer lucht boven de duiven
Achter in de hof hadden wij een oude ruime stal staan , een rommelkot , aanleunend tegen de grote schuur van Gerard Gardin , gemaakt uit betonnen platen en staken en bedekt met galvanisé platen die betere tijden gekend hadden ! En omdat ik gelezen had over , een hok in een hok , en de voordelen ervan ( minder temperatuurschommelingen ) dacht ik daar een goede basis te vinden voor mijn plannen ;
Om de lezers een idee te geven : Die schuur was toch zo'n 60 vierkante meter groot en meer dan 3 m hoog .
Hij diende vooral als opslagplaats voor brandhout , meestal van gesloopte fruitbomen uit de weide van onze vriend Gerard.
Die bomen werden , met een grote boomzaag , met de hand in stukken gezaagd en gekapt en het hout diende meestal om de was af te koken en om de Leuvense stoof wat aan te wakkeren , als het hard vroor !
En het mirakel gebeurde , ik kreeg toestemming om voor eigen rekening te beginnen.
Eerst waren er nog wat moeilijkheden met de bond maar die waren rap opgelost . Vader zou mij zelfs helpen met de bouw van mijn eigen duivenhok
Ik kon mijn oren niet geloven en mijn jongere broer , Roland , zou mijn rol van soigneur overnemen
( mijn vader heeft trouwens nooit een betere helper gehad dan onze Roland ! )
Vader zou dat eens rap oplossen , maar toen hij hoorde wat mijn exacte plannen waren , moest moeder opnieuw voor tussenpersoon spelen om de gemoederen te bedaren !
Dat kereltje wil nota bene een stuk van de schuur inpalmen !!! , gromde hij.
Maar de soep wordt nooit zo warm gegeten als hij opgediend wordt ....
En op de scheiding van onze hof en de weide van Gerard Gardin , met zicht op de velden , richting zuid , werd mijn droom werkelijkheid ! EEN HOK IN EEN HOK !
Ik weet nog hoe ik het dak van de schuur heb hersteld , want op sommige plaatsen kon je de hemel zien wegens gaten er in geroest .
Eerst kreeg het dak een laag teer , na drogen drenkte ik sterke lappen stof ( jute ) in de teer en legde die op de gaten en na opnieuw drogen , een laag teer over alles en klaar was kees !
Als je weinig geld hebt word je vindingrijk !
Moeder stond toe te zien , met de handen in de heupen , mij aanmanend om toch voorzichtig te zijn .
Neem er nota van dat de achterkant van mijn hok zich in de stal bevond en ook de enige toegang tot het hok , bovendien bevond de vloer zich op 1 m boven de grond van de stal .
NOOIT HEB IK EEN BETER HOK GEHAD !
Op de foto zie je mijn moeder en ik , 75 jaar geleden , en boven haar rechterschouder zie je een hoek van de achterkant van de stal .
Dit om het even te situeren .
Ik loop wat vooruit want eerst moet ik nog het verloop van het seizoen 65 vertellen .
De vroege jongen hadden ,voor dat het spel begon , reeds 10 dagen gebroed met een jonge duivin en waren reeds goed op geleerd .
Ik herinner mij dat de verdeling duivers - duivinnen ongeveer 50 / 50 was en dat de jonge duivinnen zouden dienst doen als weduwduivin .
En het werkte ! Ze vlogen de pannen van het dak , zelfs de donkere witpen uit de bonten vloog zijn prijzen , zijn broer was al naar de eeuwige jachtvelden verwezen wegens geen prijs kunnen vliegen .
Had ik toen geweten wat ik nu weet , het zou geen waar geweest zijn ! En toen werd de donkere ziek , heel erg ziek !
Hij zat er bij als een vod en vader sprak van hem dood te doen , ook omdat hij bovendien niet veel interesse toonde voor de jonge duivinnen en zodoende niet in zijn kraam paste .
Het kostte mij heel wat overredingskracht om vader ervan te overtuigen de donkere te laten leven .
Ik geloof dat hij zoiets grolde van : " Als hij binnen 8 dagen niet beter is ....
En het lukte , met wat druppels Aviol rechtstreeks in de bek en wat lichte kost , opgesloten in zijn woonbak , kwam mijn beschermeling stilaan terug op zijn positieven .
Ondertussen werd het begin juli en kermis in het naburige Lissewege ( ongeveer 10 min ver met de fiets ) en vader zou 6 van die jonge weduwnaars inkorven , voor de grote algemene kermisvlucht en bovendien zou hij ze dubbelen tegen de oude duiven .
Vriend Gerard vroeg of hij zot geworden was ....
Maar vader had duidelijk in de mot dat zijn ploeg naar een superform aan het toegroeien was !
Dus moest ik met de fiets naar Lissewege waar men aan de inkorving tafel nogal verbaasd deed over het feit dat ik die 6 jongen voor alles moest zetten , ook bij de oude !
" Zijt ge wel zeker ? " klonk de vraag . Jaja ! Ik was zeker !
En aldus geschiede . En die bewuste zondagmorgen toen vader zijn constateur naar het hok bracht , zag en hoorde hij dat het toestel allesbehalve behoorlijk liep . PANIEK !! Ik moest direct de fiets op , naar Lissewege om een andere constateur , een half uur voor dat de duiven moesten vallen .
In 't schuim en in 't zweet , zoals ze dat hier zeggen ! Het was fietsen als een gek om op tijd terug te zijn , en het was dan ook een dubbeltje op zijn kant , want toen ik ons straatje binnen reed stond vader mij in alle staten op te wachten , want er waren al een paar stuks hun ereronde aan het maken !
Na wat geharrewar en gevloek , werden de ringen , toch nog , zonder al te veel verlies in de constateur gedeponeerd en de rest van het peloton liet ook niet lang op zich wachten . Het resultaat ? GANS DE PRIJSKAMP OPGEROLD !
Alle eerste series bij de jonge en de oude en al het poelegeld !
" Heb je 't nu gezien ? " zei vader triomfantelijk tegen vriend Gerard , maar Gerard liet zich niet doen en repliceerde dat hij met die jongen niet veel prijzen zou spelen het jaar daarop .
Het moet gezegd , die gasten hadden op het einde van het seizoen een indrukwekkend palmares en vader liet zich daardoor verblinden .
Ondertussen was ik aan het uitzien naar bewoners voor mijn eigen hok en de omstandigheden hebben mij serieus geholpen , want vader zou alleen de 4 beste overhouden wegens de plaatsjes op het oude duivenhok heel erg duur !
In het begin van augustus werd , mijn favoriet , de donkere witpen , uit de OUDE BONTEN met ZUSTER WITSLAG 61 , ook opnieuw in de dans gebracht en op zijn 2de vlucht klopte hij al zijn collega 's weduwnaars !
En wat meer is , Ik zag hem van ver komen en sprinten . En wringen dat die duif deed , en een allure dat die duif had , ongelooflijk !
Ik weet nog dat ik tegen vader zei : " Dat wordt een hele goeie ! " Maar vader haalde de schouders op en zei " Zou je hem graag hebben , misschien ? "
En dat moest hij nu juist geen 2 keer zeggen want 5 minuten later zat hij op mijn hokje van 6 woonbakken , parmantig in de linker bovenste bak .
En vermits ik nog altijd soigneur was had ik een goed zicht op de jongen van de 2de ronde en er zaten daar een paar exemplaren tussen die mijn jong duivenmelkershart beroerden en terwijl ik naar vader luisterde , die opsomde , wie mocht blijven en wie niet , vroeg ik zo eens langs mijn neus weg wat hij met dat blauw witslag ging doen ? Die moet ook weg , zei hij , het is nochtans een schone , maar die andere ( die vroege ) zijn beter !
" Ge ziet dat van hier dat ik hem niet tegen sprak en terwijl hij zijn middagmaal binnen speelde trok ik stilletjes naar het hok en u kunt het al raden ....
Het blauw witslag veranderde van eigenaar....
Moeder had al een paar keer geroepen voor het eten . " Waar bleef je zo lang ? "
en weer langs mijn neus weg " O ' Ik heb eerst dat blauw witslag op mijn hok gestoken " en tot vader zei ik dat hij mij eens moest zeggen welke duivinnen er nog weg mochten....
En zo raakte mijn hokje gevuld .
Ondertussen , rond die periode , hing er ook nog drama in de lucht , want het Witslag 61 , die opnieuw een sterk seizoen maakte , was op een bepaalde zondag niet op het appel !
De zondag voordien had hij gemist ( de 2de keer in gans zijn carrière ) en vader zei toen altijd
" Pas op voor volgende week , meestal is het dan de eerste prijs ! "
Waar hij dat vandaan had weet ik niet , misschien van een of andere toevalligheid een vaste regel gemaakt , wie zal het zeggen , maar feit is dat het niet klopt .
Trouwens na 60 jaar duivensport zeg ik : Er zijn geen zekerheden !
De enige zekerheid is deze : de prijzen worden altijd verdeeld , hoe slecht het soms ook gaat ;
En als ze " schoon zitten " en je hebt er alles voor gedaan dan mag je iets verwachten , maar zeker ben je nooit !
Dus miste het Witslag 2 maal op rij !
Toen hij 's middags nog niet thuis was begon vader te panikeren en alle heiligen ( ? ) te aanroepen .
De keren dat hij die zondagnamiddag naar het hok ging kijken zijn niet te tellen !
En eindelijk , tegen de avond , kwam het verlossend bericht , en gans de familie , wat zeg ik ? , gans het gebuurte , slaakte een zucht van verlichting .
Het witslag was thuis !!!!!
En vader zwoer dure eden . Hij zou nooit meer gespeeld worden .
Hij zou verhuizen naar het zolderke en tot kweker gebombardeerd worden !
Dat was de situatie op het eind van 1965 .
En in die winter die daarop volgde ontstond er een zekere rivaliteit . Er werd van weerskanten wat uitgedaagd .
Vader waande zich sterk met zijn bewezen cracks op het weduwnaarshok en ik liet mij niet onbetuigd en zei dat Gerard gelijk zou krijgen .
In onze buurt was het prettig met de duiven spelen . 6-7 liefhebbers op een zakdoek ! De zondagmorgen was het volle bak .
Ambiance , spanning , rivaliteit en maar ook zoveel gemeende vriendschap ,.. verbroederen na de strijd !
Onze hoek werd door de rest van het dorp " DE DULLE HOEK " genoemd omdat de eerste duiven die in ons dorp arriveerden ,
9 keer op de 10 voor iemand van ons bestemd waren !
Ik zat helemaal vooraan en bijgevolg kon ik niet zien wat er achter mij gebeurde .
Maar ik had er iets op gevonden . In de oostkant van mijn hok had ik ook wat glas zitten ,
wegens de niet onbelangrijke ochtendzon , en met wat knutselwerk , had ik daar een opendraaiend raampje in aangebracht ,
en als ik daar mijne kop door stak had ik een prachtig gezicht op de duiven accommodaties van de beruchte " DULLE HOEK "
Kwestie van te kunnen zien wat er bij de tegenstrevers gebeurde ...
En de 2de zondag van april van 1966 , de openingsvlucht in " DE NOORDERBOND " gaf de donkere een-witpen , uit de bonten van 54 , iedereen het nakijken en de "DULLE HOEK " keek verbaasd toe ....Mijn vader nog het meest van al !
Het merkwaardige is dat die duif , ondertussen omgedoopt tot DE SCHURK ,
wegens zijn slecht karakter , nooit schoon zat , nooit rond .
Ik had hem de zaterdag nog getoond aan vader en die zei "Als je daar mee prijs gaat spelen ....???. "
Maar die bewuste zondag stak ik triomfantelijk mijn kopke door het zijraampje om de " geklopten " te zien arriveren en ik kon ook recht in het weduwnaarshok van vader kijken , een 30-tal meter achter mij ...
Om een lang verhaal kort te maken..
De SCHURK ( Die nonkel moest zeggen tegen het Witslag 61 ) won in zijn loopbaan 43 prijzen met 3 eerste en 17 keer in de eerste 10
( wat volgens mij toch niet slecht is ).
Op de eerste zondag van augustus , Dudzele kermis , won wijlen Albriek Tavernier , de Veldwachter van Lissewege , de eerste prijs met 5 min vooruit en de Schurk en het Blauw Witslag , waren respectievelijk 2de en 3de met alle eerste series ! !!
Het was zo'n ouderwetse zondag met keihard duivenweer !
En die vroege weduwnaars van '65 hebben nooit nog papier geraakt !!!!
Ik denk nu nog altijd dat DE SCHURK chance gehad heeft dat hij ziek geworden is in zijn geboortejaar , anders had vader hem OOK kapot gespeeld !
Enkele weken terug lees ik in artikels over gerenommeerde kampioenen ( Vanhove -Uytterhoeven en de Houbens ) dat men met de vroege jongen de nationaals speelt , zeg maar terroriseert , en de 2de & 3de ronde is de leverancier van de jaarlingen voor volgend jaar !
En terwijl ik dat las dacht ik : " Groot gelijk , want met die uitgeperste jongen zult ge niet veel potten meer breken ! "
Ik heb zelfs bedenkingen over de kweekwaarde van dergelijke duiven ....
Als ik mocht kiezen tussen een oude crack van 8 a 10 jaar oud en een jonge uitgeperste , geforceerde duif die bvb 3 nationaals per 10 -tal vloog .
Ik zou de oude kiezen . ZEKER WETEN !
De lezer kan er zijn lessen uit trekken !
Tot slot een paar foto' s
Foto 1 toont ongeveer wat ik zag toen ik , door mijn raampje keek , achter mij
Helemaal links , waar je die lage cipressen ziet , voor mijn thans gerestaureerde geboortehuis , stond het weduwnaarshok van vader .
In het midden van de foto zie je het onnozele hokje van Raf Verschaeve .
Het stond er in 2020 nog altijd en het was meer dan 50 jaar oud ! Nu is het ook verdwenen .
Dat kan men zien op de tweede foto . Een troosteloze aanblik .
( Met dank voor de foto aan Greta en Raf )
Het straatje met de werkmanshuisjes afgebroken en de koterijen op het lapje grond met de grond gelijk gemaakt .
Ook dat is " HET VERHAAL " van VLAANDEREN .
Rechts achter de bomen de duivenzolder van Gerard Gardin.....
Op de volgende foto ziet u nog eens DE DULLE HOEK met op de voorgrond mijn duivenhokje ,
op de grens van de weide van Gerard Gardin .
Rechts vooraan ziet u het jonge duivenhok van vader , waar ik mij in 1965 bevoorrade, met goeie duiven .
De volgende foto toont wat overblijft van mijn " DUIVENPALEIS " anno 2004 , naast de oude schuur van Gerard Gardin zie je de betonnen staken waar mijn invliegramen in verwerkt waren .
40 jaar geleden was dit een klein , groen paradijs .
Mijn paradijs van koetjes en slootjes en hazen en konijnen en kraaivisjes ( stekelbaarsjes )
Allemaal verdwenen , in naam van de vooruitgang ....
ARM VLAANDEREN !
En op de laatste foto's ziet u , wat ik zag toen ik op mijn hokje mijn duiven stond op te wachten .
20 meter voor mij .....mijn trouwste supporters . Mijn 2 jongste broers Martin en Patrick .
Naast de koetjes ....in een weide met boterbloemen .....
Links op het beeld van het groene paradijs staat nu een mooie polyvalente zaal .
( waarvan je op de vorige foto nog een stukje kunt zien )
Roger Casier
Artikel gepubliceerd in 2004 . Herwerkt 2023 .
